Ik vrees dat er niet veel foto's gaan komen. Ik ben nl. het kabeltje vergeten, heb wel een USB stick bij, maar als ik de foto's eerst ergens op een computer moet gaan zetten om nadien naar de blog over te brengen, wel dat lijkt me niet zo evident. Vamos a ver! Dan later maar op een andere manier. Ik heb me voorgenomen om te doen zoals een Mexicaan mij 9 jaar geleden zei: " Tomar las cosas con filosofia". Dat helpt altijd. Gisteren mijn eerste Peruaanse maaltijd gebruikt tussen de Peruvianen: een soepje, rijst met kip en een slaatje ( dat ik veiligheidshalve niet at ), hierbij een lekker broodje en een frisdrank en dit aan de prijs van 3 euro. Uiteraard niet te vergelijken met een culinair hoogstandje, maar wel typisch. Ben ook eens in een hipermercado binnengewandeld, zo modern als bij ons, met veel aandacht voor hygiene en een Chinese naam, WONG ( Fruit en groenten worden enkel met handschoenen aangeraakt) en de prijzen komen al dicht bij de onze. Ik deed hier wat inkopen voor de busreis morgen(8 u ). De bus stopt niet onderweg, dus een picknick bij de hand is wel zo prettig. Wat niet te geloven is, maar echt waar... Daar stonden alle kerstartikelen al in de rekken: van kerstballen, alle soorten decoratie tot de paneton, het brood dat ze dan eten en dit in het gezelschap van de hele Halloweenmarkt... Toen ik vanmorgen een taxi naar het centrum wou nemen, vond ik dat de chauffeur te veel vroeg en ging niet in op zijn prijs. Hij zei toen dat het op dat ogenblik wel een uur zou duren owv het verkeer en stelde voor om me naar de halte van de ' metropolitaine' te brengen, een bus met een speciale rijstrook en slechts 3 jaar in gebruik. Daar kon ik het mee eens zijn en inderdaad, op de helft van de gewone tijd was ik op de Plaza de Armas. In feite wel komisch dat ik eerst de taxi moest nemen om tot de bushalte te geraken. Ik zat nog maar een minuutje op een bank of er kwamen al 3 jonge meisjes op me afgestapt. Ze waren universiteitsstudenten en hielden een enquete bij de toeristen over Peru. Zo kon ik mijn Spaans al beter in de praktijk brengen. Na een wandeling rond de Plaza, een bezoek aan de Santo Domingo kerk, een mini-basiliekje in fel geel en groen geverfd en natuurlijk de kathedraal zelf, was het een jonge man die op me afstapte. Hij droeg een badge van de ' Alianza francesa' en wou zijn Frans oefenen. Hij was een vlot prater en had al een vrij goede uitspraak. Ik wou echter graag mijn Spaans oefenen en zo werd het een gemengde conversatie: hij sprak Frans en ik Spaans. Dit leidde soms tot enige hersenkronkels bij beide partijen, maar hij was heel charmant. ( getrouwd en met 2 kindjes die voor hem ' sa raison de vivre' waren.) Toen ik verder wou gaan om een museum te bezoeken, vergezelde hij me tot de bushalte en vroeg hij nog mijn mailadres. Eindelijk kwam het busje dan toch. Het was enkele jaren geleden dat ik nog in dergelijke combi had gezeten. De 'cobrero' roept aan de haltes telkens in welke richting de bus rijdt en int het geld. Hij liet de bus stoppen vlak voor het museum en daar was ik enkele uurtjes zoet. Het museum Larco Herrera is mooi ingericht en toont heel veel voorwerpen van de Pre Columbiaanse periode, een goede voorbereiding op latere bezoeken. Er is zelfs een aparte galerie met erotische kunst. Via een blauwe lijn, die op de stoep geschilderd is, kan je in 15 min te voet naar het antropologisch museum en dat wou ik ook wel doen. Onderweg kon ik niet weerstaan aan een heel vrolijk restaurantje om een verse zumo de pina, een soort milkshake met ananas, te drinken. Het jonge meisje dat er zat te eten, nodigde me aan haar tafeltje uit en vroeg me wat ik toch in die buurt zocht. Volgens haar was het eerder een ongure buurt en ook zij verwittigde me nog eens voor de taxi's. Ik wist al wel dat je echt moet opletten en de huizen die enorm goed beveiligd zijn, met prikkeldraad of scherpe punten op de hekkens, laten wel het een en ander vermoeden. Heel wat anders dan de buurt waar ik logeer: in Miraflores is alles prima in orde, en het verschil met deze wijk is groot. Hier en daar zie ik nog dikke bundels elektriciteitsdraden tussen de huizen, er is weinig leven op straat en winkels zijn er evenmin. Nu was ik te voet en die blauwe lijn volgen, was goed te doen. Het antropologisch museum was echter gesloten (vergat ik te controleren ), dus moest ik terug en alle goeie adviezen opvolgend, vroeg ik aan een soort agent om voor mij een taxi aan te houden en die chauffeur bracht me veilig terug. Hij was heel spraakzaam zodat het nog een gezellige rit werd. Morgenvroeg om 7 u komt een taxi mij halen en dan kan de trip naar Trujillo beginnen. Ik bereid me mentaal voor op 8 uur 'bussen'.