Ik was goed op tijd wakker en om 7 u zou de taxichauffeur komen om me naar de busterminal te brengen, waar ik om 8.30 moest vertrekken. Toen hij er 10 min later nog niet was en we hem belden, zei de man doodleuk dat hij thuis was en niet kwam. Een woord is hier duidelijk geen woord. Gelukkig had ik nog een ander nummer van de chauffeur van gisteren en die beloofde er over een half uur te zijn. Dat werd ook wat later, maar hij lukte erin om zeer snel aan de terminal te geraken zodat ik nog tijd had om een gloeiend hete koffie te drinken. De bagage wordt ingecheckt zoals bij het vliegtuig, mijn paspoort wordt gecontroleerd en zoals alle passagiers, (en criminelen )moet ik mijn duim op een stempelkussen zetten en de afdruk komt naast mijn zetelnummer. Met slechts een klein beetje vertraging, vertrekken we met de dubbeldekbus van LINEA. Het uitrijden van de stad biedt een troosteloze indruk: grauw en grijs, somber en stoffig en in de verte soms enkele huisjes op de heuvels. Zodra we op de autostrade komen, verandert het uitzicht want links is de Oceaan en rechts de kustwoestijn, een beeld dat we bijna de ganse weg te zien krijgen. Ook hier af en toe trieste huizenrijen die wel een kleurtje hebben, maar echt vrolijk is het niet. Wat bij ons een tuinhuis is, doet hier ook dienst als volwaardige woning. We passeren verschillende houtbedrijven. Nog een eind verder, wordt het garua-effect heel wat minder en komt de zon erdoor. Ondertussen krijgen we in de bus de ene film na de andere, zo typisch in Zuid Amerika. Dit moet voor mij echt niet, maar gelukkig is het geluid niet al te sterk. Mijn buurvrouw is een vriendelijke Peruaanse en ik ben de enige buitenlander van het gezelschap. Rond 01.30 is er een korte stop bij een wegrestaurant, we hebben nog oponthoud door een groep betogende leerkrachten die niet tevreden zijn over hun loon, dat de laatste jaren blijkbaar sterk gedaald is en ook wegenwerken zorgen voor nog wat meer vertraging. Tegen19.00 u komen we in Trujillo aan, waar meteen een taxichauffeur me aanspreekt. Nadat ik mijn bagage heb, ben ik enkele minuutjes later bij La casa de Clara, mijn nieuwe hostel en daar maak ik kennis met Danielle, een kranige Bretoense van 72 jaar, die in haar eentje ook al enkele maanden onderweg is en nog niet van plan is al terug te gaan. Mijn kamer is ruim, met zelfs 2 bedden en ook heel rustig gelegen. Samen met Danielle, eet ik met de familie mee: sopa de verdura ( groentensoep die wat beter gekruid mocht zijn, maar voor het overige prima), pollo, arroz y frijoles (kip, rijst en bonen). Dat staat bijna overal op het menu. Morgen kijk ik uit naar wat anders. Veerle, lief dat je dat kabeltje wil opsturen, maar het moet dan voor mijn fototoestel kunnen dienen en ik heb geen idee op hoeveel tijd het hier kan geraken en een vast adres opgeven is moeilijk. Enkel die week dat ik bij Sabine ben heb ik een vast adres. en als het dan te laat aankomt, is al jouw moeite voor niets geweest. Ik zie nog wel.