Vandaag een dag zoals we die allemaal graag hebben: goed gevuld met heel verschillende activiteiten. Om aan te tonen dat het huis van Clara waar ik nu logeer, een veilige plaats is, het volgende. Toen ik vanmorgen op stap wou gaan, bleek er nog niemand beneden te zijn en hierdoor geraakte ik niet eens het huis uit. Een half uurtje later een nieuwe poging gedaan, maar op dat moment was Señora Clara flink aan het ruziën aan de telefoon en onmogelijk haar te storen. Er kwam zelfs een andere gast vragen of ze aub wat kalmer kon zijn. Ik was getuige van een Peruviaanse colere. Nadien verontschuldigde ze zich. Het ging om een geldkwestie van20jaar oud en hiervoor schoot ze in vuur en vlam. Toen kon mijn dag echt beginnen met een wandeling naar de Plaza de Armas, het centrale plein dus. Het koffiehuis La Llave, zag er zo uitnodigend uit dat ik daar eerst koffie ging drinken. Verrassend originele inrichting met een massa sleutels aan de muur, telkens heel mooi ingelijst, nog wat antieke spullen, van een oude typemachine tot een radio die ze meteen voor me aanzetten en op elke tafel bloemen. Heel uitzonderlijk hier en de koffie was prima. Dan eerst mijn ticket gekocht voor de nachtbus van morgen: afstand Trujillo - Huaraz,336 km. Om dit traject af te leggen, voorziet men 9 uur. Mits enkele Sedinallekes zal ik wel wat slapen om niet al te moe aan te komen. Diegenen die me kennen, gaan niet verbaasd zijn over mijn volgende activiteit... Een bezoek aan de kapper, maar een nieuwe snit is het niet geworden. Ik hield het bij wassen en drogen. Niet slecht, maar zowel in Parijs als in Azië doen ze dat toch beter. Een flinke wandeling in het centrum, met de zon die van de partij was, leverde veel moois op. De kathedraal (hoewel er veel mooiere zijn) met heel veel boeketten van gladiolen, verschillende koloniale huizen, een heuse voetgangersstraat met fonteintjes in het midden en een prachtige tentoonstelling in La Casa de la Emancipacion. Hier leerde ik enkele hedendaagse Peruaanse schilders kennen en ik heb van dit bezoekje echt genoten. Wie interesse heeft, kan even op Google enkele werken van hen bekijken: Pablo Ramirez Vegas en Danilo Hilario Ramirez. Deze spraken mij het meeste aan. De toezichter bij de tentoonstelling bracht me een folder. Bleek dat hij ook auteur was van enkele boeken en als ik zin had om in Trujillo als vrijwilliger te komen werken, moest ik hem maar contacteren. Met zijn visitekaartje in mijn zak, ging ik verder. Toen kwam ik langs de Oostenrijkse ambassade waar een tentoonstelling was van Klimt. Daaraan kon ik evenmin voorbij. Dat is dus het leuke: je bent niet gebonden aan een groep en je neemt alles mee door wat zich aandient. Wat me verder van het stadsbeeld bijblijft zijn de kleuren: veel blauw en geel, de gele taxi's met de naam, echt waar, Evaristo, het piratengedrag van de chauffeurs en bij dit alles de vriendelijke bedrijvigheid in de straten. Ook heb ik op die ene dag heel wat mensen met dwerggroei gezien, evenals gehandicapten met houten krukken. Er was ook nog een betoging van de leerkrachten ( gisteren onderweg en vandaag dus alweer )het gaat hier echt niet goed met het onderwijs en het schooljaar eindigt wellicht op een fiasco. Iets verder uit het centrum, zie je ook wel dat er nog heel veel armoede is en dat heel wat straten helemaal niet geasfalteerd zijn. Veel bedelaars zie je hier niet: het is een stad op mensenmaat en je hebt er een prettig gevoel. Trujillo bevalt me echt. In de namiddag heb ik dan het museum en de site HUACA de la LUNA van de MOCHE cultuur bezocht, 800-1200 na Chr. , dus nog enkele eeuwen voor de Inca's. Meer dan de moeite waard en uit het gastenboek bleek dat ik de eerste Belg sinds maanden was. Ik kan dit iedereen aanraden. Het museum bestaat nog maar 3 jaar en de mooie opstelling, de bijhorende teksten en film zorgden voor een boeiend bezoek. Nadien volgde een rondleiding door een jonge studente, met de naam Liliana. Je kan deze plek enkel met gids bezoeken en het meisje vertelde vlot de geschiedenis van de site. Het complex bevindt zich in een droge, dorre woestijnachtige omgeving, het waait er hard, ik eet zand en het prikt door mijn zonnebril in mijn ogen,maar er gaat iets magisch uit van het geheel. De combi stond klaar om terug naar de stad te gaan en deze keer was hij nog leeg. Toen ik daarstraks wou opstappen, dacht ik " waar ga ik hier een plaatsje vinden?" Dat werd heel simpel opgelost en ik kreeg zelfs nog een ereplaats. De passagier naast de chauffeur moest opschuiven en daar was plaats voor mij. Ongerijmd dat ik mijn gordel moest aandoen en dat het piratengedrag en het niet respecteren van verkeerslichten en fluitende agenten, schering en inslag zijn en niet beboet worden. Alle overtredingen gebeuren voor de ogen van de agenten en niemand treedt op. Anderzijds zal die gordel wellicht ook hier zijn nut wel bewezen hebben en kan hij voorkomen dat de passagier eruit valt als een deur zou openwaaien. Terug in het centrum, nog een korte wandeling gemaakt, enkele boodschappen gedaan in de supermarkt, METRO en dan terug naar Señora Clara, tevreden en zelfs niet moe.