Net zoals gisteren, moest ik wachten tot Clara op was, vooraleer op stap te gaan. Bij een kopje koffie, een puur extract dat ze in heet water giet, vertelt ze bijna haar hele levensverhaal. In Zwitserland gewerkt, rondgetrokken in Australië, problemen allerhande en nu al heel wat jaren dit guesthouse. Om alle rekeningen te betalen, moet ze hard werken en ze is inderdaad de hele tijd bezig met van alles en nog wat. Ze benadrukt nogmaals de corruptie hier, maar ze vindt het wel prettig om met zoveel verschillende mensen in contact te komen. Tijdens mijn 2e wandeling, valt het me nogmaals op hoeveel computer- en fotowinkels hier zijn. Ook aan koffiehuisjes, salon de te, geen gebrek, maar ik ga toch terug naar ' La llave ' op de Plaza de Armas. De zon is er door gekomen en het is zalig zitten op het plein en kijken naar de mensen. Bovendien is het heel proper en veilig met regelmatig rondwandelende politie. In het midden van het vierkante plein staat, hoe kan het ook anders, een groot monument ter herdenking van de onafhankelijkheid. Daaromheen heel wat bloemperken met rode en witte geraniums, mooie zitbanken, een esplanade en palmbomen. Het is zo groot dat je helemaal geen last hebt van de toeterende auto's die er rond rijden. Even later komt een Peruaan met het uitzicht van een Indiaan, naar me toe. Hij heeft folders bij en zegt dat hij in de toeristische sector werkt, wat ik wel wil geloven. Hij spreekt zeer duidelijk en dat is natuurlijk prettig. Hij begint dan echter een heel betoog over het leven, dat je van elke dag moet genieten, dat hij mij knap vindt en de gewone blablabla. Hij blijft echter correct en als ik hem duidelijk maakt dat zijn ' conquista '( dat is het woord dat hij gebruikt ) niets zal opleveren, kan hij dat appreciëren. Het bleef gezellig en het was een goeie oefening in Spaanse conversatie. Dan nog enkele kerken bezocht, San Augustin, die in 1970 door een grote aardbeving verwoest werd, maar goed is gerestaureerd. Het beeld van de Senor del Cautivo, zou velen van ons doen glimlachen, maar wordt hier met veel devotie aanbeden. In de San Domingo krijg ik een gratis concert omdat 2 zangers aan het repeteren zijn en kan ik niet naast het beeld van de Virgen del Rosario kijken. Ze wordt geflankeerd door een enorm groot baldakijn in wit en blauw. Ook hier weer heel veel boeketten met gladiolen en buiten de kerk, wordt religieuze muziek gespeeld. Eerlijk is eerlijk, heel wat vrolijker dan bij ons en in de kerk gaat de dienst soms gepaard met royaal handengeklap. In de winkelwandelstraat zijn heel wat goktentjes. Ze hebben allemaal de naam ' casino ' en eentje heet zelfs de Moulin Rouge. Deze namiddag heb ik, in het gezelschap van een andere hotelgast, en met de deskundige uitleg van Clara de site van Chan Chan bezocht. Clara zou met haar auto rijden en ik trok grote ogen toen we instapten. Een verroest, tot op de draad versleten, opgelapt en hier en daar wat bijgekleurd autootje, merk Volkswagen met slechts 1 koplamp en zonder vering. Het kevertje bracht ons echter, na 5 km, op onze bestemming en Clara ontpopte zich als een prima gids. Ze had dit vroege blijkbaar gedaan voor groepen en ze wist veel te vertellen over deze cultuur. Hoofdgedachte zei Clara " een eerbetoon aan de zee, Un homenaje al mar. " Dit blijkt duidelijk uit de reliëfs die als versiering zijn aangebracht: vissen, kormoranen, pelikanen. Chan Chan is de grootste pre-columbiaanse adobestad in Amerika. Het ziet er allemaal uit als grote zandkastelen, geërodeerd door de tijd en de zeelucht. De zee is nl slechts enkele kilometers ver. Deze beschaving kende haar hoogtepunt tussen de 12 en de 15 e eeuw en de hele stad is ongeveer 14 vierkante kilometer groot. Het eigenlijk bezoek beperkt zich tot 1 van de 9 vestingen, de citadel van de Tschudi. Er is ook een vijver waar om de 28 dagen offers gebracht werden. Nog een hapje eten op de Plaza: een lekkere ' papa rellena 'een grote kroket gevuld met wat verse groenten en een overheerlijk vers appelsap voor de prijs van 7 soles, net geen 3 euro.a Er is een huwelijksmis bezig en ik ga even kijken. Als ik nadien buitenga, komt het volgende bruidje al aan. Of er ook een derde kwam, dat weet ik niet. Vorig jaar had ik een Peruviaans meisje in de klas en ik heb er hier al heel wat gezien die erg op haar leken en in de kerk zag ik er met even korte rokjes. Nu nog wachten tot het tijd is om naar de busterminal te gaan en dan neem ik afscheid van de Casa de Clara en kamer 307. Buenas noches!