Gisteren lag ik al om 9 u in bed en vanmorgen, na een lekker ontbijt en toch nog een Paracetamol, voelde ik me al heel wat beter en klaar voor de excursie. In het agentschap had men gezegd dat ze me tussen 9 en 9.30 u zouden komen ophalen in het hostel. Toen er om 9.45u nog niemand was opgedaagd, rook ik onraad en liet de receptioniste bellen. Eerste reactie was dat ik niet had ingeschreven, terwijl ik het bewijs van betaling in mijn handen had. Toen ik dat aan de telefoon duidelijk maakte, haakte de dame in, waarop de receptioniste opnieuw belde en 10 min. later werd ik opgehaald door...een heel ander agentschap. Wat was er nu gebeurd? Het eerste had blijkbaar niet voldoende klanten en had dan nog snel een ander agentschap gebeld met dezelfde excursie. Voor mij geen probleem, maar ze hadden me zelf wel mogen verwittigen en dat ga ik daar morgen ook duidelijk maken. Slechte reclame voor agentschap nummer 1. Toen ik in de bus stapte, herkende ik meteen een jong koppel dat ik gisteren gezien had in het restaurant van mijn sopa criolla en zij herkenden mij ook. Ik ben verder bijna de hele dag met hen opgetrokken zodat ik vandaag mijn beste Engels mocht bovenhalen. Het werd een rit dwars door de bergen met langs alle kanten een prachtig uitzicht. Aardappelvelden met paarse en rode bloemen is weer eens wat anders dan de gewone witte van bij ons. Kleine akkers, afgebakend door lage stenen muurtjes, maisveldjes, loslopende varkens van mini-formaat, hier en daar een pikzwarte koe met een volledig witte kop, schapen en lammetjes en dan natuurlijk de grote blokken van Adobe die te drogen liggen om er later de huizen mee te bouwen. Onze eerste stopplaats was Carhuaz, waar we tijd kregen om een ijsje te eten en even de benen te strekken. Hier zie je de vrouwen nog met hun traditionele klederdracht met de brede rokken tot op kniehoogte ( de pollera) en daaronder een soort gebreide legging. Het leven in de bergdorpen is hard. Het land wordt bewerkt met het allereenvoudigste materiaal en de vrouwen dragen nog takkenbossen op hun rug. Onze volgende halte was Yungay met een grote ronde begraafplaats met een Christusbeeld dat er hoog bovenuit steekt. De gids vertelde hier over de zware aardbeving van 1970 die heel wat mensenlevens kostte. Het moet vreselijk geweest zijn. Het wrak van een autobus en 4 bloemperken in kruisvorm waren nog enkele stille getuigen, naast alle ingemetselde namen op de begraafplaats zelf. Indrukwekkende plaats. Vanaf Yungay was het gedaan met de geasfalteerde weg die veranderde in een weg van roodbruine aarde. Gelukkig is het geen regenseizoen, want dat zou haast ondoenbaar zijn. Deze weg bracht ons naar onze lunchplaats waar ik samen met het Engels koppel een tafeltje had. Leuke en verzorgde plek waar ik 'papa's huancayna ' bestelde, aardappelen met een gele saus, een halve maïskolf erbij en wat sla, het Peruviaans bier even proefde en ook een klein stukje ' Cuy ' neen hoor.... Niets te maken met koe, maar wel met cavia. Het Engels meisje liet het me proeven en het was niet slecht, wel veel gepeuzel, want niet echt veel vlees. Nadien werd de weg nog steiler tot we op 3800meter kwamen aan het Parque Nacional de Huascaran, met een meer van een prachtig turquoize. We kregen een uurtje om langs het meer te wandelen waar we meteen aangevallen werden door een leger piepkleine, maar vervelende muggen. Tijdens deze wandeling moest ik me toch weer afremmen omwille van de hoogte die op mijn ademhaling inwerkte,maar het was echter de moeite waard. Nog snel een gloeiend hete mate de coca en dan opnieuw de bus in. We hadden immers o het doel van onze uitstap bereikt en de terugtocht kon beginnen. Dit kon blijkbaar niet zonder een stop bij een winkel in Caraz waar de plaatselijke lekkérnij verkocht werd. Het smaakte naar die mierzoete geconcentreerde melk en dat kon me helemaal niet bekoren. Onze overijverige gids begon dan om 19.00 u nog een heel verhaal op te dissen waar niemand meer naar luisterde. Volgde nog een stop bij een pottenbakker, die ook niet veel succes had met de verkoop, hoewel zo'n demonstratie toch altijd iets magisch heeft. Op enkele minuten tovert hij een klomp klei om tot een sierlijke vaas. Hij had zelfs een speciale kruik: je houdt ze ondersteboven, giet er dan water in, draait hem terug om en het water loopt er niet uit van onder. Je kan gieten zoals met een gewone kruik. Of hieraan ook voordelen waren verbonden, dat zei hij niet... Truc magique was het wel. Rond 20.15 was ik terug in Churup. Nog een hapje eten en het was weer goed geweest. Brigitje, alweer een dag geplukt!