14 oktober, naar SACHUARES Even voor 8 u stond ik aan de terminal van de microbus die me naar Quillabamba moest brengen. In de terminal aangekomen, stoven er meteen verschillende personen op me af, om me een busrit voor te stellen. Je moet ze echt van je afhouden. In zo' busje zijn 11 zitplaatsen, maar zodra er 10 verkocht zijn, vertrekt de bus. Het werd een pittige rit van 5 u, alweer met heel veel haarspeldbochten. Het eerste gedeelte was geasfalteerd, maar nadien werd het een weg van zand en kiezel, het werd meer dan erg hobbelig omdat ze aan de weg aan het werken zijn, ( blijkbaar al verschillende jaren) en waar het water, komende uit de bergen, over de weg loopt, is het al vlug een modderige brij. Naast mij zaten 2 Nederlandse meisjes die via Santa Teresa naar Machu Picchu wilden gaan, een goedkopere maar niet de meest gemakkelijke weg. Om 13.30 kwamen we in Quillabamba aan. Met een mototaxi naar een andere terminal en vandaar nog een rit van anderhalf en toen werd ik afgezet aan de weg, met de naam SACHAHUARES op een bandolera. Toen begon het echt zware werk voor mij, de klim naar boven met alle bagage. Ik deed er meer dan een half uur over en moest om de haverklap even op adem komen. Aan het poortje van hun terrein gekomen, liet ik alvast een tas achter. Die zou ik later wel ophalen. De klim is blijkbaar ook voor jongeren een hele krachttoer, want toen later in de namiddag nog een jong Engels koppel arriveerde, waren zij ook heel moe en ook zij hadden verschillende rustpauzes ingelast. Ik werd ontvangen door een grote kalkoen, enkele honden, eenden en een haan en ik bevond me in een heel andere wereld, de selva... Weelderige plantengroei zover je kan zien en krekelmuziek op de achtergrond met af en toe ook het geschreeuw van een toekan en broeierig heet. Annie, een Engelse vrijwilligster was aan het rusten in de 'sala '( overdekt terras zou je kunnen zeggen ) en verwittigde Sabine van mijn aankomst. Na enkele glaasjes water, was ik wel bekomen en werd ik ingewijd in de gewoonten van het huis. Uiteraard ook kennismaking met de 3 kinderen: Kyram 8 jaar, praatgrage Mirko van 4 jaar en Illyan van 2. Het is hier een waar groen paradijs voor de kinderen. Geen TV, geen computerspelletjes, geen gevaarlijk verkeer. Dit is echt een andere wereld, back to basic. In het totaal zijn we hier nu met 4vrijwilligers: 3 Whoofers ( world wide work on organic farms), vrijwilligers die komen voor het bewerken van het land en ikzelf, 3 Engelsen en 1 Belg. Zij werken 3 uur in de voormiddag en 2 in de late namiddag en ik ga 's namiddags naar de bibliotheek. Deze keer was ik blij dat het geen warme douche was, maar een heerlijk frisse, en het avondmaal nadien smaakte prima. Alle vrijwilligers slapen hier in een cabaña, een ruime hut met strooien dak. Bij de Club Med moet je daar veel geld voor betalen. Ik heb het voorrecht wat elektrische verlichting te hebben in mijn cabaña, maar in de andere is er geen licht. Heel veel last van muggen, heb ik niet, maar ik ben toch blij met het muskietennet. De 'sala' is een open cabaña, met hangmatten en wat stoelen om te rusten en na het eten zaten we, Annie, Tom en Amanda ( de Whoofers ) en ik daar nog wat na te babbelen en omdat we allemaal moe waren, kropen we vroeg onder ons muskietennet.