Gisterenavond had ik reeds afscheid genomen van Sabine omdat zij vandaag al heel vroeg op stap ging. We waren allebei tevreden over de voorbije week, zowel in hun huis als in de bibliotheek. Na het ontbijt nam ik afscheid van de vrijwilligers, van Roberto, Mirko en Illyan. Kiram lag nog in zijn bed. Nog wat goeie raad van Roberto en nu kon ik de berg af. Wat een verschil met de klim naar boven! Ondertussen is mijn stem terug, maar nu doe ik niets dan hoesten en mocht je me zien, dan zou je denken dat ik de mazelen heb op mijn armen en dat ze met veel piepkleine naaldjes in mijn benen geprikt hebben. Gevolg van de muggen en die minuscule vliegjes die venijnig prikken. Om het plaatje volledig te maken, een koortsblaas van onder mijn neus tot aan mijn lip...wel, esthetisch kon het beter... De beste crème verzacht even, dus breng ik de ene na de andere laag aan. Om de microbus naar Quillabamba te nemen, ging ik gewoon naast de weg wachten en een kwartiertje later, kon ik instappen. Het was opnieuw veel gehossebos, maar na een uurtje was ik er. Opnieuw van terminal wisselen met de motortaxi en een gezamenlijke taxi gevonden om naar Santa Teresa te rijden. Het was eigenlijk de taxi die mij vond: ze rijden nl. enkele rondjes door de stad terwijl ze door het raampje hun bestemming roepen. Dit werd bijna een helse rit met een chauffeur die soms wel leek op een wegpiraat. Slecht wegdek, diepe ravijnen, ondertussen GSM gebruiken en de muziek vrij luid. Omwille van wegenwerken, moesten we ook geregeld wachten en dan begon hij verwoed op zijn claxon te toeteren. Geen greintje geduld en me dan nog indiscrete vragen stellen ook. Hierop kreeg hij natuurlijk van mij geen antwoord. Bij de wegenwerken zijn ook vrouwen ingeschakeld. Hun taak bestaat erin een groen of rood bordje te tonen wanneer de chauffeurs mogen doorrijden of moeten stoppen. Ik kon ze op afstand herkennen want ze droegen allemaal oorbellen. Het was bijna halfeen toen we aankwamen en ik kon wel een theetje en een broodje gebruiken. Dan op zoek naar een hostal en nadat ik er twee had bekeken, werd het mijn eerste keuze ' Las orquideas' , maar vergeet de orchideeën, want die zijn er niet. Een korte siësta, even douchen en dan toch maar eerst naar de apotheek voor een hoeststroop. Het dorp is piepklein, maar heeft minstens 3 apotheken (boticas) en er zijn meer winkeltjes dan gewone huizen. Ijsjes worden ook weer overal verkocht. Aan de uiterste rand van het dorp zag ik zelfs nog enkele rijen huizen, volledig gemaakt van aluminiumplaten. Deze keer ook geen Plaza de Armas, maar een eenvoudige Plaza Civica, wel voorzien van een drietal monumentjes,enkele eenvoudige banken en wat groen. In het internetcafe, het enige van het dorp,kwam ik de 2e buitenlandse toerist tegen, maar in de late namiddag arriveerden er nog 2 groepen Europeanen, wellicht allemaal bezoekers voor de Machu Picchu. Voor mijn avondmaal liet ik me verleiden door de geur van gebakken vlees in de straat: laten we zeggen een soort saté van biefstuk met op de kop een gekookte aardappel. Wat pikante saus erbij en ik vond het heel lekker. Santa Teresa ligt in een kom, omgeven door heuvels en zodra het donker was, kon ik zien dat ze op de berg flink aan het stoken waren. Het leek op een gloeiende lavastroom. In het hostal is best veel lawaai: blaffende honden, wenende kindjes, luide muziek en stemmengeluiden. Het is de eerste keer dat ik dergelijk hostel heb en dat weet je natuurlijk niet op voorhand. Mijn oordopjes komen hier zeker goed van pas.