Na een flink ontbijt in het huis van Wow, met zelfs warme broodjes deze keer, was de Amerikaanse eigenares zo vriendelijk om mij te vergezellen op zoek naar een nieuw logement in Ollantaytambo zodat ik nog een dag langer hier kon blijven. Dat verliep meer dan vlot en door haar hulp kon ik nog wat van de prijs afkrijgen. Binnen10 min. was de zaak geregeld omdat het slechts een straatje verder was en werd Andean Moon, mijn nieuw verblijf. Van straatjes gesproken...dit zijn nog echt Incastraatjes, amper 2 tot 3 meter breed met een smal kanaaltje met stromend water erlangs en dat is dan tegelijk voor heel wat mensen de plaatselijke wasmachine. Uiteraard geen sprake van auto's, dus rustig, maar erg lastig voor oude mensen die niet goed te been zijn. Een rollator, als ze die al konden betalen, is hier uitgesloten. Wel zag ik een oud vrouwtje stappen met behulp van een stok met 3 pootjes. De bestrating bestaat uit een vorm van kleine 'kinderkopkes' en de muren van de huizen zijn ook Incamuren: hele grote blokken die in elkaar gepuzzeld zijn. De voormiddag heb ik verder ingevuld met het bijwonen van repetities van de schoolgaande jeugd voor het dorpsfeest. De jongsten stelen natuurlijk altijd de show. De echte voorstelling kan ik niet zien, want dan ben ik hier alweer vertrokken. Vandaag heb ik zelfs een siësta gehouden en een lekkere café latte gedronken, met warme appelmuffin erbij in een koffiehuisje op de Plaza met de naam Coffee Tree. De ober was ook heel sympathiek en graag bereid tot een praatje. Bij heel veel mensen merk ik hier een zekere ' tristesse'. Niet zo verwonderlijk omdat velen een echt moeilijk leven leiden. In de gewone winkeltjes zitten ze soms suf en halfslapend de tijd te doden.Groot verschil met het overdekte marktje gisteren in Aguas Calientes dat heel verzorgd was en waar de verkopers met veel enthousiasme hun waren aanprezen. Ook weer een overdaad aan apotheken, maar een gebrek aan vuilnisbakken. Hoe erg ik ook mijn best deed om er ook maar eentje te vinden, het is me niet gelukt en dan vragen ze wel op meerdere bordjes om alles proper te houden...moeilijk is dat! Toen was het echt wel tijd om wat actiever te worden en heb ik een mooie wandeling gemaakt langs de andere kant van het dorp, achter de toegangspoort die nog dateert uit de Incaperiode. Van daaruit kon je ook nog oude ruïnes zien: ze beklimmen heb ik deze keer niet gedaan. De echte vesting, waarvoor de meeste toeristen naar hier komen, heb ik deze keer niet veroverd, maar des te meer bewonderd vanuit verschillende gezichtspunten. Rond 17.00 u was het licht heel mooi en kon ik genieten van de overgang van dag naar nacht. Tot nu toe had ik de nationale cocktail, de Pisco Sour, nog altijd niet geproefd en toen ik langs een restaurantje langs de rivier kwam, leek dit zo uitnodigend en liet ik me verleiden tot mijn eerste Pisco. Het was geen teleurstelling! Vergezeld van de plaatselijke borrelzoutjes, gepofte en gezouten maïs( heel lekker ) en wat lectuur was dit een heerlijk uurtje. De Amerikaanse van het Casa de Wow, had ook een pizzeria aanbevolen en gebakken op houtvuur, smaakte de pizza overheerlijk. Het is duidelijk wat ik vandaag gedaan heb, echt de toerist uitgehangen! Ik zit hier nu in de hal, want in mijn kamer werkt het internet niet. Zoals dikwijls hier, staat de tv aan,( chance voor mij, niet al te luid ) kijkt er niemand naar, want de eigenaar speelt patience op de computer en verder is hier niemand. Morgen gaat de reis verder naar Pisco. Het wordt een heel korte rit, slechts 2 uurtjes met wisselen van bus in Urubamba.