Na een behoorlijke nachtrust, zit ik al in de hal van het hotel te wachten tot de broodjes komen voor het ontbijt. De eigenaar is blijkbaar verslaafd aan patience, want hij is alweer aan het spelen. Hij is correct, maar loopt niet over van vriendelijkheid. Toch een groot verschil met de ontvangst ten huize van Wow. Ondertussen ben ik verhuisd naar de eetzaal voor het ontbijt en het eerste koffietje gaat er zoet in en ook hier zijn het warme broodjes. Vanmorgen na het ontbijt om 07.00 u, kon ik heel vlot een microbus nemen die na een half uurtje al aankwam in Urubamba. In deze terminal moest ik enkel het plein oversteken en daar stond al een grotere bus van Caminos del Inca klaar om verder te rijden naar Pisac. Zo' n vlotte aansluiting hebben zelfs in België de treinen niet altijd. We reden door de groene, vruchtbare vallei van de Heilige Rivier, de Urubamba en deze keer geen kronkelige hossebossende weg, maar een goed geasfalteerd wegdek. Ook gisteren was me reeds opgevallen dat deze streek heel vruchtbaar is en ook enorm veel eucalyptusbomen heeft. Na een uur kwamen we al aan. Een oudere man vroeg of ik naar het centrum wou, wat uiteraard het geval was. Hij stond naast een mototaxi en dus dacht ik dat die van hem was, maar nee hoor. Hij zette mijn valies in een stootkar en ik moest ernaast gaan zitten, met mijn gezicht naar voor zodat ik alles goed kon zien. Aan die stootkar was een fiets bevestigd, dus dacht ik dat die man ging fietsen, maar dit was al evenmin waar, hij liep er al hijgend te voet achter en dit gaf me echt geen goed gevoel. Ik nam me alvast voor het dubbele van de prijs te betalen. Gelukkig was het helemaal niet ver en eigenlijk had ik het gemakkelijk te voet kunnen doen. Uit de kar geklauterd, mijn valies in mijn hand, wil ik mijn rugzak aandoen en .... Dios mío!!! Geen rugzak bij!!! Was me dat schrikken en ik wist niet meteen wat te doen. Ik had hem ( zo gaat dat altijd, dingen die je nooit doet en dan toch eens in een niet zo helder moment, ik steek het maar op mijn verkoudheid ) in het bagagerek van de bus achtergelaten. Dieu merci, er zijn heel behulpzame Peruanen. Enkele mannelijke omstanders zagen dat ik wel wat panikeerde en vroegen wat er aan de hand was. Een heel degelijk uitziende man, zei dat hij zou zorgen voor mijn grote valies ( hij gaf mij zijn kaartje )en dat ik zo snel mogelijk terug moest gaan om te zien of die bus al vertrokken was. Goed dat ik regelmatig naar de Zumbalessen ging, want ik liep snel. Daar aangekomen was de bus natuurlijk al weg, maar ook de man van het kaartje kwam aangelopen. Hij hield voor mij een taxi aan en zei tegen de chauffeur dat hij de bus achterna moest rijden, ze vooral moest inhalen en doen stoppen. Ik wist dat de bus naar Cuzco reed, dus zo gezegd, zo gedaan. Ik twijfelde of dit zou lukken, maar de taxichauffeur scheen er nogal gerust in te zijn " Si, si señora, vamos a alcanzar " "Jawel mevrouw, we gaan erin lukken" En inderdaad, 10 minuten later zag ik de bus, de chauffeur stak de bus voorbij, ik herkende de buschauffeur, de taxichauffeur deed teken dat de bus moest stoppen, ik de bus in en oef, grote zucht van opluchting, mijn rugzak lag keurig op de plaats waar ik hem gelegd had. Het belangrijkste dat erin zat, waren mijn fototoestel en mijn iPad. Zo zou ik helemaal zonder foto's geraken en mijn iPad kan ik nog moeilijk missen, hier toch zeker. De goden waren met mij geweest en het was nog maar eens een goeie les. Toen moest ik mijn grote valies nog ophalen in het aangeduide restaurantje. Daar heb ik dan eerst maar iets gedronken om volledig te bekomen en omdat de valies daar goed stond, liet ik ze daar terwijl ik een hostal ging zoeken. Dat was makkelijk. Deze keer had ik een keuze gemaakt in mijn reisgids en het werd Hostal Behu, in een straatje achter de kerk. Pisac is gekend voor de uitgebreide markt en bekend voor de Inca-ruïnes. Ik passeerde heel wat kleurrijke kraampjes vooraleer ik in het hostel kwam en een jongetje van 13, Zacarías, moest me van de eigenaar vergezellen om mijn valies op te halen. Toen ik hem wou helpen, mocht ik niet van hem " Yo soy un hombre ", " ik ben een man ", zei hij tegen mij. Bleek dat hij als baby door de eigenaars in huis genomen was,omdat zijn moeder overleden was en het jongetje was gewend aan hard werken, Un hijo del campo. In Ollantaytambo had men mij gezegd dat ik hier naar Ulrike's Cafe moest gaan om daar wortelcake te eten. Hij zou fantastisch zijn en hij was het ook, voor mij een volledige maaltijd en dit op het zonovergoten, met een waterval van kleuren gedecoreerde dakterras. Een zalig uurtje! Nadien, noblesse oblige, de markt uitgebreid bezocht met de traditionele mutsen, sjaals, truien, handschoenen, tapijten en ook veel ( al dan niet echt ) zilverwerk. Al die markten in Centraal en Zuid Amerika lijken eigenlijk op elkaar, maar het is wel steeds heel kleurrijk en gezellig. De verkopers blijven ook niet aandringen en dat is wel zo prettig. Een wasserij was er niet, dan maar even een handwas gedaan en tegen dat ik het laatste stuk had opgehangen, was het eerste al droog: het waait hier nl.heel fel en met de zon erbij heb je evenmin een droogkast nodig. De eigenares van het hostel vroeg wat er met mijn neus gebeurd was en raadde me aan eucalyptusblaren te gaan plukken en toen ik daarmee bezig was, kwam er een jongen aan die zei dat hij medicijnen had op basis van eucalyptus en dat hij die voor mij wel even zou gaan halen. Voor mij was het allemaal goed, als het maar helpt en ik kocht een flesje etherische olie op basis van eucalyptus. Ondertussen heb ik daar ook al, volgens voorschrift, van gebruikt. Ik zit nu terug bij Ulrike's, open dak met de maan boven mij en een klaterend fonteintje zorgt voor de muzikale begeleiding.Twee Amerikaanse meisjes die in hetzelfde hostel logeren zitten hier links van mij. Ze zijn heel aardig en spraakzaam. Morgenvroeg staat het bezoek aan de ruïnes van Pisac op het programma.