27 oktober Genietend van het ontbijt op mijn terrasje, met zicht op de berg en de weg die erover slingert, zijn dit de laatste momenten in Pisac. Zo geanimeerd als Pisac overdag is, nu ja, het beperkt zich tot het kleurrijke marktgebeuren, verder is er niet zo veel... zo verlaten is het ' s avonds. Dan is er werkelijk niets meer te beleven, maar dat is het echte leven hier en heeft ook zijn charme. Buiten een mooie botanische tuin en een heel mooi koloniaal huis, heb ik hier in de straatjes rondom het plein, niet heel veel ontdekt. Toch het vermelden waard, was de indrukwekkende verscheidenheid van 'patatten' die in de tuin te zien waren. Alle vormen en kleuren, van mooi rond tot grillig, lijkend op wormen en egels, van geel tot paars. Na het ontbijt een mooie rit van een uurtje, terug naar Cusco en vergezeld door Zakarías die absoluut mijn valies wou trekken. Eens aangekomen, moest ik nog een andere microbus nemen, maar deze stopte vlakbij het hostel. Dat was dus al gemakkelijk. Bij het binnenkomen voelde het zelfs een beetje als thuiskomen. De receptioniste kende me nog en ik wist er meteen de weg. Deze keer heb ik een tweepersoonskamer én elektrische verwarming. Dat is mooi meegenomen, hoewel ik het hier niet echt koud heb. In Puno zal het anders zijn, heeft men mij al verwittigd. Nu wou ik eerst wel een nieuwe zonnebril kopen, want daar had ik eerder nog geen kans voor gehad. Ik was niet te kieskeurig en stelde me tevreden met een eenvoudig exemplaar, waarop ik nog een korting kon afdingen. 's Middags een toeristenmenu met inbegrip van een Pisco Sour en ik nam Alpacavlees. Het was zo dun als een reepje spek, maar heel mals en lekker. Vooraf nacho's met guacamole en bij het vlees lekkere frietjes. ( en dat voor een niet-frieteneter) De namiddag heb ik gevuld met het bezoeken van een moderne kunstgalerij waar echt wel wat moois te zien was. Vooral het werk van de galeriehoudster, Maria Elena Mendoza Altamirano, kon me bekoren door de vrolijke kleuren. De galerie is ondergebracht in een heel mooi koloniaal huis in de Calle Arequipa en daarnaast was er een leuk cafeetje met live muziek, dus goed voor een kopje thee. Van de reeds bekende Peruaanse kunstenaars ging het naar de studenten van de Academie voor Schone Kunsten die buiten voor hun Academie, in de Calle Marqués, aan het werk waren. Het hele gamma was aanwezig: juwelen, beeldhouwkunst, sommige heel klassiek en andere heel vooruitstrevend, tot zelfs bodypainting. Ook was er een jonge man met een grote zaag bezig een boomstronk om te vormen tot een zeepaard(je). Zo belandde ik aan een marktje met artesanía waar ik langs alle kraampjes wandelde op zoek naar zo'n echte Peruviaanse muts die ik aan een Frans meisje beloofd had. Mutsen genoeg, maar ik heb nog tijd. Deze zwerftocht leidde me dan op zijn beurt naar de overdekte markt die ik al kende en ik trakteerde me op een overheerlijk vers ananassap, twee voor de prijs van één. Naast mij zat een Frans koppel die me nog wat tips gaven voor Arequipa. Hierna belandde ik in de broodafdeling. Nu Allerheiligen nadert, vind je daar het speciale WAWA brood: het lijkt op het deeg van sandwiches, heeft de vorm van een ingebusseld kindje met een hoofdje, het is ook dikwijls een paard en je hebt het in alle maten. Het wordt massaal gekocht en zelfs als cadeau verstuurd. Ik geraakte in een gezellig gesprek met de meisjes die het verkochten. Ze waren 18 en 20 jaar, studeerden nog en deden dit als bijverdienste. Ze toonden veel interesse voor België, vooral in het financieel aspect en verwittigden me nogmaals voor de zakkenrollers die blijkbaar op zaterdag nog harder werken dan anders. 's Avonds was er ambiance op de Plaza. Er was een wedstrijd van ' musica sagrada', in een hoek van het plein. In de andere hoek waren folkloregroepen aan het dansen en naast de kathedraal stonden heel wat bizarre installaties die ik niet kon thuisbrengen tot om 21.00 u het vuurwerk begon. Het waren allemaal vuurwerktorens bestaande uit verschillende verdiepingen. Men stak het eerst beneden aan en zo ging het telkens een etage hoger. Hierbij waren ook draaiende wieltjes en de meest fantastische vormen werden gecreëerd, tot zelfs een groen kruis. Dit was echt spectaculair en de ene na de andere toren werd aangereden, terwijl ondertussen de religieuze muziek en de dansen gewoon verder gingen. Dat er af en toe een nog niet helemaal gedoofde vuurpijl op het publiek neerviel, scheen niemand te deren. Enkele hardnekkige verkopers probeerden onder de menigte hun waren nog aan de man te brengen. Hoewel het een kleurrijk spektakel was, ben ik niet tot het einde gebleven. Ik zit nu in mijn bed en ik hoor het vuurwerk nog. Voor de rest is het hier heel rustig en heb ik juist in de eetzaal nog een kopje thee gehaald.