Klokslag 7 uur, werd ik opgehaald met de minibus die nog even rondreed tot alle passagiers ingestapt waren. Het meer ligt niet heel dichtbij het centrum, dus dit was wel handig. De boot was prima, met comfortabele zachte zetels beneden en op het bovendek was plaats voor 8 personen, maar we mochten er niet meteen op. De wind was trouwens nog erg fris. De gids gaf eerst wat uitleg over dit toch wel bijzondere meer. Het is het hoogst gelegen bevaarbare meer, bijna 4000 meter en op sommige plaatsen is het bijna 300 meter diep. Hij benadrukte ook de uitspraak: het is TitiKhaka,zei,hij verschillende keren en wat de naam betreft: Titi zou 'Poema' betekenen en 'khaka' zou grijs zijn, m.a.w. Grijze poema. Met veel goeie wil, zag ik op de kaart geen contouren van een poema, ook al hield je ze ondersteboven. Wat de geur of de stank betreft, toen we aankwamen, rook het vies, maar later hebben we daar helemaal geen last meer van gehad. Na een half uurtje varen, kwamen we aan bij de drijvende eilanden van de Ouros. Deze mensen leven op kunstmatige eilanden, gemaakt van 'totora' en het zijn geen Quechuas meer, maar Aymara. Vooraf oefende de gids even met ons om de mensen in hun taal te begroeten, maar ik ben het helemaal vergeten. We kregen een mooie demonstratie door de 'presidente' die uitlegde hoe de eilanden gemaakt worden. Verschillende dikke wortelblokken van wel een meter dik, worden samengebonden met sterk nylondraad. Hierop komen verschillende lagen totora tot die ongeveer anderhalve meter bereiken en daarop leven ze. Die totora ziet eruit als heel groot en dik pijpestrootje of een soort papyrus en de witte basis die je kan pellen, is eetbaar. Ze wordt gepeld zoals een banaan en vandaar dat men die plant ook de banaan van de Ouros noemt, aldus onze gids. We mochten allemaal proeven, maar veel smaak was er niet aan. De nieuwsgierigen die op internet een afbeelding gaan zoeken, vinden foto's van riet zoals het bij ons groeit, maar zo ziet het er dus helemaal niet uit. Uiteraard is dit allemaal vrij commercieel en de vrouwen tonen meteen al hun handwerk, nodigen je in hun huis en dringen sterk aan om te kopen. Omdat de prijzen hoog zijn, werd er bijna niets gekocht. Er wordt zelfs een speciaal boottocht georganiseerd voor de liefhebbers,mits betalen uiteraard, in een hoge boot van totora die zij hun 'Mercedes Benz' noemen. Op 1 van de eilanden is een lagere school en daar varen de kinderen naartoe. Er is een leerkracht van Puno die telkens voor een week komt om les te geven. Een middelbare school is er niet. Hiervoor moeten ze naar Puno. We bezochten nog een tweede eiland waar ik een stukje Ouros brood kocht: een soort beignet, zonder vulling, maar best lekker. Ondertussen had ik kennis gemaakt met Erika, een jonge Argentijnse, die voor een jaar onderweg was. Ook zij weerstond aan de aandrang tot kopen en we aten samen haar zakje koekjes op. Deze mensen leven zo goed als volledig van het toerisme, ze zijn vriendelijk en hun houding is wel te begrijpen. Iets lagere prijzen zou hun verkoop echter ten goede komen. Dat hebben ze nog niet door. Hierna volgde een lange vaart van 3 uur naar het eiland Taquile. Dit is vooral gekend omdat de mannen er breien, de klederdracht erg symbolisch is en de de manier van toerisme bedrijven de hele gemeenschap ten goede komt. Bijna alle toeristen die het eiland bezoeken, eten ter plaatse en volgens een beurtrolsysteem, wordt er een restaurant aan een groep toegewezen, zodat niemand zich benadeeld voelt. Toen de boot aanlegde, moesten we 40 minuten klimmend wandelen tot aan de Plaza. Het was een prachtige wandeling, mooi pad en ieder kon aan zijn eigen ritme stappen en de tijd nemen om het meer te bewonderen dat nu helemaal in de zon lag. En ja, op het plein zaten verschillende mannen met 4 breinaalden mooie mutsen te breien, volgens een ingewikkeld patroon. Toen ik me naast één van hen zette om mijn bewondering voor zijn werk te uiten, antwoordde hij dat het wel moeilijk was. Wat de kleding betreft, de ongehuwde meisjes dragen een zwarte doek met grote, kleurrijke pompons, terwijl de gehuwde vrouwen kleinere pompons dragen in sobere kleuren. De jongens en mannen hebben een soort kerstmanmuts op hun hoofd en als die naar achter hangt, zijn ze gehuwd, naar links wil zeggen ' ik zoek een vriendin '. Op het plein ook nog enkele heel ordentelijke winkeltjes en ook hier weer, een grote ruimte waar het breiwerk van de mannen, unisex, verkocht werd. Op een deur zag ik een affiche van een Suzuki concert met muziek van o.a. Beethoven, niet meteen wat je daar verwacht. Aan tafel zat ik bij Erika en twee Brazilianen. Nu dacht ik dat mijn Spaans er wel mee door kon, maar om Erika goed te verstaan, moest ik me hard inspannen. De Argentijnen maken van alle 'j' klanken ' sj' klanken en dat is hard wennen. De Braziliaan hanteerde een mengeling van Portugees en gebrekkig Spaans, maar het was gezellig en het eten lekker. Hetzelfde komt wel dikwijls terug: quinoa soep, forel met frieten en rijst en een kopje thee. Maar lekker is lekker. Om terug naar de boot te gaan, volgden we een andere weg naar beneden. Al even mooi als de eerste, ik kwam ogen tekort. Eenmaal terug op de boot, lag het meer er prachtig bij: alsof er duizenden diamanten lagen te schitteren op het rimpelloze water. Om hiervan optimaal te genieten, installeerde ik me nog een uurtje op het bovendek. Om 16.00 u werd het frisser en twee uur later waren we terug in Puno waar het ondertussen echt koud was en de Halloweengekte had toegeslagen. In de wandelstraat was het een drukte van jewelste: massa's verklede kindjes aan de hand van mama of papa, een plastiek oranje pompoen als mandje in hun hand en dan winkel in, winkel uit voor een snoepje. Aan winkels geen gebrek, dus de pompoenen geraakten wel gevuld. Te gek, vind ik het...zelfs kindjes van twee, drie jaar liepen verkleed rond, heel veel meisjes met vleugeltjes met flikkerende lichtjes, met pruiken en volledig gemaquilleerd. Op sommige plaatsen was de verkoop van maskers nog volop bezig en drukten de mensen mekaar bijna plat. Enkele mannen gingen ook al op de vuist, maar de alomtegenwoordige politie, greep vlug in. Puno zelf vind ik niet geweldig, maar ik ben heel blij dat ik gekomen ben. Het was de omweg en de moeite meer dan waard. De dag op het meer en het bezoek aan de eilanden met de superwandelingen, geef ik een mooi glanzend randje.