Goed begonnen, half gewonnen, dacht ik vanmorgen toen ik om 07.00 u op een zonovergoten dakterras zat te skypen met Christine, een vriendin van het wandelgroepje waar ik bij ben. En dan nog wel in mijn zomerpyama! Het was ook de eerste keer dat ik de ganse dag in een topje en met sandalen, heb rondgewandeld. Jammer dat het in België niet zo'n fantastisch weer is, maar de herfstkleuren zijn toch ook altijd mooi. Deze keer geen Peruaanse café de olla, maar ook lekkere oploskoffie. Vandaag begon ik met een bezoek aan Juanita, de ijsprinses, het meisje dat door de Inca's was uitgekozen om geofferd te worden. Haar lichaam, want het is geen mummie, wordt bewaard op ijs in een heel mooi museum. Een video toonde eerst hoe men Juanita had gevonden. Hierna loodste een gids ons door enkele zalen van het museum en gaf hierbij een deskundige en interessante uitleg en de kroon op het bezoek was natuurlijk de zaal van Juanita. Daar lag ze dan, een meisje tussen 10 en 12 jaar, uitgekozen en uitverkoren om aan de goden geofferd te worden omdat ze geen enkel lichamelijk gebrek vertoonde. Men gaf haar eerst 'chicha' te drinken, wat als verdoving werkte en nadien werd ze door een slag op haar hoofd gedood. Toch bijzonder om ze zo te zien liggen, amper 1 meter 50 groot, knieën opgetrokken, halve foetushouding, zodat ze erg klein en frêle lijkt. Na dit bezoek ging ik eerst bij enkele agentschappen langs voor informatie ivm de Colca Canyon. Echt trekken ga ik niet doen, heel wat uren stappen, hierbij klimmen en dan nog een rugzak dragen, is voor mij niet (meer) weggelegd. Dan nog een ander hostel zoeken voor de dagen na de Canyon en de voormiddag was alweer voorbij. Na een empanada en een ijsje, verkende ik alle straten rond de Plaza. Van de kerk Compañia naar Santo Domingo, van Santo Domingo naar La Merced want ik hoorde gezang en ging hierop voort. Toen ik daar aankwam, klonk de muziek erg vrolijk en een dame nodigde me uit om binnen te komen, want dat stoorde niet, zei ze. Het zingen was super religieus, maar eigenlijk heel aanstekelijk en vergezeld van de nodige gebaren. Toen dit voorbij was, dacht ik even in een soort sekte beland te zijn. Sommige mensen maakten een speciaal gebaar met hun rechterhand en een vijftal dames gingen naar hen en legden hun de handen op. Dan gingen ze met een of ander zalfje over hun hoofd of nek, waarbij ze van alles prevelden en ondertussen ging een dame vooraan tekeer alsof ze een donderpreek hield. Heel lang ben ik toen niet meer gebleven. De markt van Arequipa ( neen Riet, heeft niets te maken met Dulce de leche, het betekent ' plaats achter de spitse berg, naam gekregen van de Aymara )wou ik ook wel zien en net zoals in Cusco, liet ik me verleiden door de 'fruitsapdames' achter hun hoge torens kleurrijk fruit. Ik moet immers aan mijn vitamientjes denken. Ook hier weer, 1 betalen en 2 krijgen. Toen was het wachten tot de kathedraal open ging, om vijf uur pas, en die heb ik dan uitgebreid bezocht. Ze is heel apart, heeft een zeker Sissi-gehalte ( decoratie van plafond en zuilen is wat suikerachtig) maar ik vind ze mooi. De sokkel van de preekstoel stelt de duivel voor, de duivel onder de voeten van de prekende priester, en er staat een fantastisch mooi orgel. Als je voor de kathedraal staat, kijk je op de zijgevel die wel 108 meter breed is ( mijn stappen zijn groter dan 1 meter, want ik had er niet zo veel geteld ): deze kathedraal is dus breder dan ze hoog is en volledig opgetrokken in mooie, witte lavasteen. Wit is dé kleur van de stad en ik zou nog vergeten te zeggen dat ze aan de voet van de MISTI ligt, een uitgedoofde vulkaan die ik vanop het dakterras kan zien. Ik zit nu in de patio van het hostel, opnieuw met sokken aan, vest en sjaal en Dina heeft juist mijn gewassen kleren gebracht. Netjes in de machine ( kon niet overal ) deze keer en ze ruiken lekker fris. Goeie wasprodukten hier! Vanavond blijf ik in het hostel. Het is een beetje jammer dat er hier zoveel straatlawaai is, maar ik maak me nog wel een theetje en dat kan dan mee naar bed.