Na een deze keer slechte nacht owv burenhinder en verkeerslawaai, zit ik om half zeven al buiten in de zon, met gloeiend hete sterke koffie om op te kikkeren. Helpt altijd en de zon is nu zalig. Een stevige klop op de muur maakte de buren om middernacht wel wat rustiger, maar enkele uren later, begon het opnieuw en het verkeer, ja, dat moet ik er nog even bijnemen. Vandaag dus bezoek aan het Sint Catalinaklooster, met een heel apart verhaal. Dit klooster is, zoals vele hier, gesticht in de 16 e eeuw door een rijke weduwe. De meisjes die intraden, mochten dienstmeisjes of slavinnen meebrengen, recepties organiseren, kortom een heel werelds leven leiden. Bijna 300 jaar lang leefden 450 kloosterzusters, met hun ' personeel ' hier hun eigen leventje, tot deze levenswijze verboden werd. Het is een stad binnen een stad en nu leven er nog een dertigtal zusters, zonder al dat personeel weliswaar. Het is een contemplatieve orde die zich onder andere ook bezighoudt met het maken van lekkere caramellen. Ondertussen heb ik me buitengesloten: ik heb per ongeluk de deur van mijn kamer dichtgetrokken zodat ik moet wachten tot Guillaume, de eigenaar, er is of iemand anders die een sleutel heeft. Heb ik chance dat ik hier in de zon zit! Geluk met een ongeluk. Het probleem van de sleutel is opgelost. Een jongen die hier werkt ( dat is veel gezegd... Hij lummelt hier wat rond op zijn sloffen ) wist de dubbele liggen zodat ik niet meer in mijn pyama moest rondlopen. Bij het ontbijt vernam ik ook dat er vannacht rond vier uur, een lichte beving is geweest van 12 seconden lang. Mijn slechte nachtrust is misschien ook daaraan te wijten want de honden beginnen dan te blaffen, sommige mensen gaan de straat op en omdat ik het me niet realiseerde, ben ik niet onder mijn bed gekropen, wat blijkbaar ook een veilige plek is. Men zegt hier dat vele lichte bevingen uiteraard beter zijn dan een grote en men maakt zich er niet erg druk over. Santa Catalina dan: goed voor enkele heerlijke uren kuieren, kijken en genieten van het vernuftig systeem van architectuur, de kleurrijke straatjes met namen als Calle Cordoba, Calle Sevilla... want er zijn dus echte straatjes binnen dit enorme kloostercomplex. Elk meisje dat intrad, moest een aanzienlijke bruidsschat meebrengen, maar dat wisten we al. Hiervoor beschikte ze dan wel over een vrij grote leefruimte, een slaapvertrek en een keuken en er waren er voor die tijd echt luxueuze bij. Omdat Arequipa onderhevig is aan bevingen, werden de diverse woonvertrekken door de families gebouwd, wat mede verklaart dat deze zusters niet als een echte gemeenschap leefden. Zoals bij ons de begijntjes deden, maakten zij ook hosties en borduurden priestergewaden. Elke keuken die ik bezocht, was ze klein, groot of immens groot, ze waren allemaal doorrookt, zwartgeblakerd en overal hing nog de scherpe rookgeur. Ondertussen was de batterij van mijn fototoestel plat, maar toen was ik toch bijna aan het einde van mijn bezoek. Fototoestellen en ik.....on ne fait pas bon ménage. Eerst nog definitief boeken voor de Canyon waarbij ik koos voor CEVITUR, omdat dit agentschap volgens mijn reisgids pedagogischer te werk gaat dan de meeste andere. Zou ik dan toch aan beroepsmisvorming lijden? Dan maar terug naar het hostel om de batterij op te laden en alvast wat te schrijven. Het is goed zitten in de patio, behalve dat er een onaangename rioolgeur in de lucht hangt en de auto's toeterend voorbij rijden. Op de Plaza, waar het krioelt van de duiven, heb je geen hinder van de auto's omdat het plein zo ruim is. Van 's morgens tot 's avonds zitten bijna alle banken er vol met jong en oud. Enkele gehandicapten hebben hun rolstoel ingericht als mini winkeltje en verkopen wat snoep en nootjes. De rivier die door Arequipa loopt, heet Chili en deze namiddag ben ik naar de andere kant van de rivier gewandeld. De ene brug over, door de wijk Recoleta en via een andere brug terug naar het centrum. Spectaculair was de buurt niet, maar ik heb gemerkt dat er best veel kracht zit op de rivier. Één heel sjiek restaurant in een toch meer verpauperde buurt. Een dun Spaans boekje gekocht waarmee ik me in het park installeerde waar me een leuke verrassing wachtte. Julius Caesar heeft me daar namelijk gezegd dat ik voor mijn leeftijd heel goed ' geconserveerd ' ben. Wie had ooit gedacht dat ik die in levende lijve zou ontmoeten? De Jules Caesar in kwestie was een verkoper van schilderijen, die, toen hij merkte dat ik geen interesse had om te kopen, toch wel hield van een babbeltje. Zo zijn ze hier en dat is prettig. Zijn verkoop leed ook onder de algemene crisis. Normaal zou hij 10 tot 15 stuks per dag moeten verkopen, maar nu was het herleid tot een derde hiervan. Nog even op een rustig pleintje gaan zitten met een fruitsapje en mijn boek, inkopen gedaan voor de Colca Canyon en toen was het donker in Arequipa.