Vannacht toch weer wakker geworden door een 'temblor'. Ik begin te begrijpen waarom ze die Señor de los Temblores zo vereren. Mijn bed trilde vrij heftig en het keukenmeisje zei vanmorgen dat het toch een ' Temblor fuerte ' was. Nu kon ik het fenomeen meteen plaatsen en ik moet zeggen dat het toch wel een raar gevoel is. Tussen 8 en 8.30 u word ik opgehaald voor de tweedaagse uitstap naar de Cañyon en ik ben erg benieuwd. De rest van het verhaal komt pas over 2 dagen, want ik neem mijn iPad niet mee. Hoewel het vandaag al 5 november is, maak ik dit verhaal hier af. Tegen alle verwachting in, kwam men mij deze keer maar liefst drie kwartier te vroeg halen. Dat trok een streep door mijn ontbijt en ik moest nog een paar dingetjes doen. De slome hulp zette deze keer zijn beste beentje voor en kwam me zeggen dat hij geregeld had dat ze later terug zouden komen. Erg aardig van hem en ik heb hem dan ook hartelijk bedankt. Onze gids, Olivia, een vinnige en pientere tante, bleek een prima gids te zijn, zowel in het Spaans als in het Engels voor de heterogene groep die we vormden. Van piepjonge Fransen tot redelijk bejaarde Limeños ( inwoners van Lima ) en daarbij nog wat Spanjaarden en een heel sympathiek Duits koppel. Met María, een journaliste van Galicië, kon ik het goed stellen. Evenals ik, ging ze ' s middags liever alleen op stap in plaats van met de groep te gaan eten en tussendoor hebben we heel wat afgebabbeld. Onze eerste stopplaats was een winkeltje waar we van Olivia allemaabl een zakje met cocablaren moesten kopen omdat we hoog zouden gaan. Ik dacht niet dat ik ze nodig zou hebben, maar een zakje kon geen kwaad, al diende het maar als snoepje. Tijdens de rit naar Chivay, dorpje in de cañyon, stopten we geregeld voor een kopje cocathee, bezoek aan een dorpje of om de lama's, de alpaca's en de vicuña's te bekijken. De vicuña vind ik het mooiste dier: klein en fijn, rank en elegant en hij leeft in het wild. Olivia leerde ons het onderscheid maken tussen de andere. Een belangrijk verschil is dat een lama rechte, spitse oren heeft en een alpaca heeft bananenoren. Alpacavlees is ook heel lekker mals en ik spreek nu uit ondervinding. De Colca vallei is prachtig: heel veel nog bebouwde terrassen, de Colca rivier zelf, de dorpjes en de prachtige traditionele kleding van de vrouwen die bij de verkoopstallejes zitten. Olivia gaf ons ook nog een heel pakket historische informatie mee en geregeld met een kwinkslag erbij. Tegen de middag waren we dan in Chivay, waar ik me op,een bank installeerde, dicht bij de vervallen stierenarena en een modern uitziend sportcomplex. Na de lunch, werd iedereen in het hotel afgezet, we hadden mogen kiezen, en wie er zin in had, kon naar de warmwaterbronnen. Omdat we maar kort in het dorp waren, verkoos ik dit te verkennen en ik begon met het kerkje. Deze keer geen grote kathedraal, maar een aandoenlijk kerkje waar nog duidelijke kenmerken waren van het geloof van de Indígenas. Er waren heel mooie fresco's in oker en pastelkleuren en het is vast omdat het er zo vroeg koud wordt dat San Lorenzo een witte gebreide sjaal om zijn nek had. Eenvoudige houten banken, een vloer zoals uit de tijd van onze grootouders, een witgeschilderde gemetste trap naar de preekstoel, een orgel dat op invallen stond en de Heilige Familie, elk met een klein rond hoedje op het hoofd. Toen ik buitenkwam, werd ik meteen aangesproken door een oudere man die met een vriend op een bank zat. Hij sprak zeer duidelijk en bleek een vlot prater te zijn met een groot gevoel voor humor. Na de klassieke vragen over de prijs van het vliegtuig en met hoeveel geld ik gekomen was ( vragen waarop ik steeds een ontwijkend antwoord geef en alleen maar zeg dat ik lang moest sparen voor dergelijke reis ) vroeg hij mij op staande voet ten huwelijk en zou zelfs mee naar België gaan om mijn familie te bezoeken ( dan zeker op mijn kosten...) Nu ja, het was een gezellig gekeuvel en na een tiental minuten, namen we vriendelijk afscheid van mekaar. Hierna werd het wat wereldser en ging ik wandelen in de voetgangersstraat. Sinds twee jaar, staan hier links en rechts van de straat grote gekleurde beelden die dansers of de één of andere Inca uitbeelden. Hierbij ook nog de hoeden die de vrouwen dragen, maar dan volledig in kleurrijke mozaïek. De vrouwen dragen hier nl. allemaal een sjieke hoed volledig bekleed met pailletjes. Zelfs de vrouw in donkerbruin uniform die ik hierover aansprak, had zo' n paillettenhoed op. Toen werd het echt koud en na de vele theetjes en mates van de voorbije dagen, bestelde ik nog eens een Pisco Sour om op te warmen. Om 19.00 u kwam de bus me ophalen voor het avondmaal mét show of peña. Het restaurant was gezellig. Het eten was 3x rijst: rijst in de soep, rijst bij het vlees en rijstpap als dessert. Wat zou Wout Bru hiervan zeggen? Nu ja, we gingen niet op de gastronomische toer. De twee dansers waren leuk en kozen ook mensen uit het publiek om mee te dansen en de muzikanten, wel die konden er mee door. Om 21.00 u zei Olivia dat het tijd was, we moesten vroeg gaan slapen, want de volgende dag moesten we om 05.00 u opstaan. Als voorbeeldige leerlingen stonden we meteen op en volgden haar. Ik kroop weer onder drie dekens en een glinsterend gele sprei.