Ondanks een beetje stijve nek, omdat enkel het hoekje van het kussen voldeed aan mijn deze keer, kritische eisen, voor een hoofdkussen, werd ik (pas) om 7 uur wakker. Goed geslapen dus! Ontbijt op het terras, de zon nog niet van de partij, maar voor de eerste keer een stoffen servet in plaats van die flinterdunne papiertjes die totaal waardeloos zijn. Vers sinaasappelsap in plaats van de papaja die erg flets en flauw is en die ik niet lekker vind, maar nog steeds dezelfde rode confituur. Het is alsof elk hostal in Peru geabonneerd is op die confituur. Ik vraag me af wat ze in Chili serveren. Vandaag moest ik eerst zorgen voor een verblijfplaats in Tacna en mijn busticket hier naartoe. Ik had enkele telefoonnummers opgezocht en omdat men vanuit het hostal niet kon bellen, ging ik eerst naar een 'locutorio', telefooncabine. Ik ging terug naar het internetcafe van gisteren, want daar kon je ook bellen. Ik had meteen geluk. De dame van hospedaje Mi Casa klonk heel vriendelijk en stelde zelfs voor om me dan in de busterminal te komen ophalen zodat ik geen taxi moest nemen. Erg handig! Ik moet alleen morgen nog even bellen om te zeggen met welke maatschappij ik reis. Dat werd dus het tweede actiepunt van de voormiddag. Ik ging terug naar het reisbureau waar ik de Colca Cañyon boekte en werd opnieuw ontvangen door dezelfde charmante jongeman. Ik koos opnieuw de Vista panoramica, met Oltursa, vertrek om zeven uur ' s morgens.Zo, die praktische zaken waren geregeld. Wat is er leuker dan zwerven door een stad en je laten leiden door wat je tegenkomt? Zo ging het deze keer van de Plaza España naar de kloosters Santa Rosa en Santa Teresa. Van een echt 'stinkpleintje' waar mannen op ouderwetse schrijfmachines brieven typen voor hun klanten, tot een kraampje met de lekkerste natuurlijke joghurt die ik in jaren niet meer gegeten had. Ik wandelde langs cevicherías waar ze rauwe vis eten, maar die liet ik wijselijk aan mij voorbijgaan. Op verschillende plaatsen verkochten ze ' leche de Tigre', tijgermelk. Dit kende ik niet en de eerste de beste man in de straat aan wie ik het vroeg, in dit geval een toezichter bij het Santa Teresa klooster, wist het evenmin. Hij vermoedde dat het wel eens een afrodisiacum zou kunnen zijn. Het blijkt te gaan om een drankje gemaakt van het nat van de ceviche met limoen, witte wijn of Pisco, peper en zout en het zou kunnen dienen als afrodisiacum, maar ook kunnen helpen bij een kater. Wie nu wil, kan het recept eens uittesten. De felle kleuren van de fresco's met afbeeldingen van de kruisweg in de Cristobal kerk, zijn echte blikvangers. Je kan er niet naast kijken. Op het pleintje voor de kerk een beeld van Neptunus of Poseidon met zijn drietand is op zijn minst verrassend en ondertussen worden de schoenen ijverig gepoetst. Bij al deze omzwervingen duikt regelmatig de besneeuwde Misti op, wat na enkele dagen een heel vertrouwd beeld wordt. Zoals in veel Zuidamerikaanse en ook Aziatische landen, heb je ook hier een straat waar vooral lederwaren verkocht worden, een straat met vooral muziekinstrumenten, een bakkersstraaít... Het verkeer is erg druk en een straat oversteken is telkens een hele onderneming. De verkeerspolitie grijpt af en toe in, maar meestal is het zo van ' ik sta erbij en ik kijk ernaar.' Grappig zijn hun handschoenen: rood en wit, de kleuren van Peru. Tijdens de betoging van de arbeiders van de voedingssector, zag ik voor de allereerste keer kinderwagens. De Indígenas dragen hun kinderen meestal op hun rug en de andere vrouwen, of mannen, dragen ze in hun armen. De mensen betoogden omdat ze ook wilden werken op 24 december en 31 januari. Blijkbaar mocht dit niet meer en zij wilden werken om voor hun kinderen kerstcadeaus te kunnen kopen. Dat begreep ik tenminste uit hun spandoeken. Na even languit in de zon liggen op het dakterras, opnieuw de stad in. Deze keer langs antiekwinkels, gevolgd door de straat waar iedereen slaagt met vlag en wimpel omdat de winkels er uitsluitend alle mogelijke ' banderas 'aanbieden. Tussen haakjes, in Peru is het toegelaten de nationale vlag in de kerken op te hangen. Dat ook Arequipa kampt met drank- en andere problemen, blijkt uit de grote opschriften van Anonieme Alcoholisten en gezinsbemiddeling.Het verschil tussen een dronkaard en een alcoholist, las ik hier eens op een t-shirt. " Ik ben een dronkaard, geen alcoholieker. Alcoholiekers gaan naar bijeenkomsten ". Opnieuw belandde ik in de overdekte markt waar ik de Spaanse María nogmaals tegenkwam. Als tussendoortje, una papa rellena, een gevulde aardappel uit het vuistje wat ik lekkerder vind dan een pakje frieten. Op de Plaza had ik even op een bank gezeten. Naast mij zat een jonge man die naar mijn gevoel wat vreemd keek. Toen ik de kerk van de Compañia binnenging, merkte ik dat hij mij gevolgd was en toen hij me aansprak, heb ik hem wijselijk van me afgeschud. Dit is een gedrag dat me niet zo bevalt, maar ik was duidelijk geweest en hij verdween. Ook nog even binnenlopen in de warenhuizen in de winkelwandelstraat waar ze hetzelfde verkopen als bij ons aan ongeveer dezelfde prijzen. In de galería del Ekeko verkopen ze hele mooie, moderne artesanía en er waren enkele prachtige wandtapijten bij. Aan de gewone kunstambachtenwinkeltjes ook hier geen gebrek. Ze zijn zeker zo talrijk als het aantal taxi's hier en die zijn alomtegenwoordig in het straatbeeld. Om de dag af te sluiten nog een lekkere soep en hiermee was het alweer avond.