Wakker voor mijn GSM moest afgaan en gelukkig maar, want dat gebeurde niet. De taxichauffeur was goed op tijd, maar niet goed gehumeurd. De prijs was afgesproken, maar hij vond het te weinig omdat het zogezegd ver was om naar de terminal te rijden. In 5 minuten waren we er en onderweg zag ik... de eerste Kerstman van het jaar. Geloof het of niet, maar het was zo. In de terminal had ik meer dan tijd voor mijn ochtendkoffietje, maakte ik kennis met een Italiaans meisje en in de VIP wachtzaal, met echte schilderijen aan de muren, een kerstboo en bijbehorende lichtjes, wachtte ons nogmaals koffie. Geen slecht begin! De Italiaanse zat naast mij en de volgende buur was een Fransman die van zijn liefje terug naar huis moest komen. Van een ultimatum gesproken! Op het moment dat ik mijn broodjes wou nemen, kondigde de hostess aan dat ze het ontbijt ging serveren: een broodje, een pakje koekjes en een snoepje. De koekjes hield ik voor later. Al vrij vlug reden we door een woestijnlandschap: grijs, bruin en bruin en grijs, de enige kleuren van de bergen waar we door reden. Tijdens de rit van Puno naar Arequipa leek het soms of we door twee chocolade kerststronken reden, zo mooi glad en recht omhoog waren de wanden van de bergen afgesneden. Dat is nu niet zo. Deze keer zijn het zachthellende uitlopers, maar de weg is even kronkelend als bij vorige ritten. Nadat ik twee keer vergeefs had gevraagd om de muziek zachter te zetten, heb ik mijn oordopjes maar ingeplugd. Nieuwe manier om een groot oppervlak te dweilen, opgemerkt in de terminal van Arequipa. Een vrouw loopt met een emmer water voorop en sprenkelt met de hand water op de grond. Achter haar lopen, keurig in de rij, vijf mannen met een zwabber en dweil van minstens anderhalve meter breed. In slalom doen ze zo de ganse hal en in een mum van tijd, is de klus geklaard. Na ruim drie en een half uur rijden, moesten we even de bus uit met al onze spullen die gescand werden. Ondertussen gebeurde er in de bus niets en hierdoor begreep ik het nut van deze controle niet. Je kon immers van alles uit je tas halen, in de bus laten liggen en er nadien weer insteken. De stop was in ieder geval goed om even de benen te strekken. Hierna ruilde ik mijn panoramisch uitzicht voor een plaats naar achter want het panorama werd me te warm. De paspoortcontrole hebben we ook al gehad. Nu nog ongeveer een uurtje en dan komen we aan in Tacna. Klokslag 13.00 u zag ik een dame aankomen die een blad vast had met mijn naam. Laura en haar man kwamen me ophalen en aan de auto te zien, wist ik meteen dat ik in een goeie buurt ging terechtkomen. Deze keer geen hostalkamer, maar zoals in Lima, kwam ik in hun gezin terecht. Heel mooie, ruime kamer en badkamer, een groot bed met prima hoofdkussen(s) en een grote spiegel op de kamer, lakens genre Laura Ashley. Na een goeie douche, de stad in. Ik wist dat ik er niet veel van moest verwachten, maar de Plaza viel wel mee, het ijsje dat ik kocht was overheerlijk, ik zag dat er een theater was en ook hier weer veel casino's. De man van Laura vertelde me dat er veel Chilenen naar hier komen, niet alleen voor de casino's, maar ook om te winkelen. Peru is veel goedkoper en Tacna ligt vlak bij de grens. De mooie Avenida Bolognesi ( die nationale helden kom je in elke stad tegen) met palmbomen, liep ik helemaal af. Ook hier kon ik nog maar eens genieten van een défilé van een plaatselijke school, met alles erop en eraan. Vrolijke fanfaremuziek, enthousiaste dansende leerlingen met schitterende kostuums. Af en toe een leraar die een beker water uitreikte en een mama die haar zoontje of dochtertje iets wou zeggen. Het verbaast me ook telkens weer hoeveel brood hier overal verkocht wordt en dan zowel in de winkels als op straat. Het is dan ook echt goedkoop. 5 broodjes voor een sol, voor 30 eurocent. Van het hostal in San Pedro had ik een mail gekregen dat ik de eerste nacht op voorhand moest betalen en dit via een bank. Dat leek me een heel gedoe, maar na een telefoontje bleek dat ik het toch niet moest doen. Zo was dat probleem ook alweer van de baan. Vanavond organiseer ik voor mezelf een TV avond, tenminste als de programma's me aanspreken of het wordt nu toch... In een hoekje met een boekje. Dat hoekje wordt dan het bed. Het werd een mooie film over Franklin Roosevelt.