Niets zo gemakkelijk als de grens overgaan met een goeie chauffeur van een collectivo in Tacna. Je komt aan in de terminal, een taxichauffeur vraagt of je naar Arica wil, waarop je hem je paspoort toevertrouwt en hij regelt het allemaal. Ondertussen kon ik mijn laatste soles uitgeven. Dit deed ik door mijn portemonnee om te draaien op de toonbank en te vragen wat ik er nog voor kon krijgen. Dat leverde enkele flesjes water, wat chocolade en zoute bonen op. Ook nog even zorgen voor Chileense peso's. Dat wordt wennen: het zijn ineens enorm grote bedragen, het kleinste briefje heeft een waarde van 1000 peso. Waar ik ook aan moet wennen, is de manier van spreken van de Chilenen en dat merkte ik al bij de taxichauffeur. Ze spreken veel sneller dan de Peruanen en eten veel letters en woorden op. Tijdens de rit waande ik me op een Belgische autostrade als ik mijn ogen dicht deed, omwille van de snelheid, die nochtans reglementair was. Even gedaan met bergpassen, maar een kaarsrechte baan door de woestijn die gehuld was in een grijze stofnevel. Aan de grens kregen we eerst Peruviaanse controle, enkel ons paspoort en bij de Chilenen moest alle bagage mee om gecontroleerd te worden. Voor de 5 passagiers van onze collectivo verliep het allemaal vlot. Met het bijkomend tijdverschil in Chili was ik tegen de middag in Arica in het hostal Jardín del Sol, waar ik een ' poppenkamer ' toegewezen kreeg. Klein, maar heel charmant, heel proper en alles erop en eraan. Arica zelf dan! Geen rots van Monaco noch van Gibraltar, maar EL MORRO, de vrij hoge heuvel die de stad én de Plaza domineert. Kaal en toch groots. De eerste indruk is er één van rust: het is hier namelijk verboden zonder reden te claxonneren op straf van boete, iedereen houdt zich aan de verkeerslichten en de voetgangers hebben voorrang: je zet maar 1 voet op de weg en de automobilisten stoppen al. In Peru reden ze gewoon door. Wat een verademing voor mijn oren! In de namiddag heb ik een gans eiland(je) rondgewandeld. Nu ja, vroeger was het een eiland, maar het is nu met de stad verbonden. Met de MORRO links, de Oceaan rechts van mij en een aangenaam zeebriesje was dit een prettig uitstapje. Verder heeft Arica een oud douanekantoor, een haven, een schelpenmuseum, een kerk waarvan het geraamte en de smeedijzeren kolommen in de ateliers van Gustave Eiffel ontworpen zijn en daarna naar hier verscheept, een Plaza met enkele mooie prieeltjes van roodpaarse bougainville, de traditionele markt en artesanía en enkele winkelwandelstraten. Nergens is het te druk en er zijn niet veel toeristen. In het hostal heb ik juist een Brussels echtpaar ontmoet. Zij hebben een auto gehuurd om zelf rond te rijden. Terwijl het in Peru om 18.00 u donker was, is het hier nu om 19.30 nog volop licht. Ik had er geen rekening mee gehouden, anders was ik nog naar de terminal gegaan om mijn volgend buskaartje te kopen. Dat wordt dan morgen mijn eerste werk. Ondertussen zit ik hier heerlijk op het terras in de kussens van een schommelstoel. Dat mag nog even duren ... en heb ik ook het aantal afgelegde kilometers ruw geschat op 4000. Ik heb er nog zeker zoveel te gaan in Chili.