Gelukkig is er hier een heel vriendelijke receptionist voor de nachtdienst! Ik geraakte helemaal niet in slaap en om half een kon ik het niet meer uithouden in bed en met mijn fleece over mijn pyjama, ging ik naar de receptie. Ik hoopte dat ik daar een hete zoete thee kon krijgen. De jongeman zorgde meteen voor heet water en zo keuvelden we een half uurtje over van alles en nog wat. Hij zou me zeker komen wekken om vier uur, want vanaf half vijf moest ik klaar zijn. Zoals te verwachten, sliep ik juist goed toen het tijd was om op te staan. Na een sterke koffie, was ik klaar om te vertrekken. Sergio was opnieuw onze gids en het eerste wat hij zei was " slaap allemaal nog maar anderhalf uur, want het is toch te donker om iets te zien". In het donker reden we door de woestijn en ik heb dan de sterren maar bekeken. Bijna 100 km verder en inderdaad anderhalf uur later, kwamen we bij de Geisers van de vulkaan Tatio. De rit er naartoe herinnerde me aan een tocht naar de Nemrut Dag in Oost-Turkije en de aankomst bij de geisers, deed me denken aan het Dieng - plateau op Java. Sommige geisers van de Tatio gaan tot op mensenhoogte, maar er zijn uiteraard ook van die kleine borrelende bronnetjes. Ze werken dag en nacht. Bij een indrukwekkende 'fumarola' die enkel damp en geen water geeft, werden we helemaal gewikkeld in de warme damp, beter dan een sauna en goed om weer helemaal op temperatuur te komen, want bij aankomst was het nog min 5. We kregen ruim de tijd om zelf rond te wandelen en ondertussen maakte Sergio het ontbijt klaar. Rond kwart voor acht, was er warme chocomelk (gratis opgewarmd in het water van de geisers )' koffie of thee, broodjes met kaas, koekjes en chocolade en een eitje, ja natuurlijk... gekookt ter plaatse. We waren natuurlijk niet de enige groep, maar ieder vond een plaats en elke gids had voor zijn groep een vrolijk tafelkleed gespreid. Grappig om te zien. Na het ontbijt was het zwemmen voor de liefhebbers. Het water leek eerst maar lauw, maar verderop was er geregeld een instroom van echt heet water en brandde het zand onder je voeten. Voor mij een prettige gewaarwording. De tocht ging verder met nog enkele stops voor de vicuña's, lama's en enkele flamingo's van de Andes. Deze leven enkel op grote hoogte en zijn wit met een zwarte vlek. Zelfs enkele viscocha's die ik ook in Peru had gezien, namen hun zonnebad: ze lijken op konijnen, maar hebben een lange staart. Nog een laatste stop in het dorp, Macuche. Alle huizen zijn er gebouwd van lavasteen en veel bussen droppen daar nog even hun toeristen. Een hapje en een drankje en wat eenvoudig breiwerk en de plaatselijke handel draait. Tegen de middag waren we terug in San Pedro, waar het alweer heel erg warm is. Toch is deze droge hitte beter te verdragen dan bijvoorbeeld in Azië. Even zwemmen en rusten in de schaduw, gevolgd door een lekkere salade in Todo Natural. Om de fooi niet tevergeten, wordt ze meteen door hen bij op de rekening gezet. Het internet op de Plaza doet het niet. Vanop verschillende banken heb ik het geprobeerd, maar telkens zonder resultaat. Dus, niet voor herhaling vatbaar. Door de toch wel heel korte nacht, houd ik het voor de rest bij lezen en ga ik mijn valies eens helemaal in orde brengen. Af en toe moet dat ook eens gebeuren. Als het straks afgekoeld is, nog een avondwandelingetje in het dorp, hoewel daar niet echt veel te zien is. Samengevat: reisbureaus, restaurantjes, wat artesanía en een paar gewone winkeltjes. Wat ik vandaag nog geproefd heb, is de typisch Chileense drank, moto, met gedroogde abrikozen en een soort tarwekiemen in. Je zou het niet geloven, maar het smaakt heerlijk,met deze temperaturen.