Gewoontegetrouw, de dag begonnen met mijn ochtendpraatje met Jaime. Hij wou ook nog wat extra Frans leren en vandaag ging zijn belangstelling vooral naar ' lelijke ' woorden. De Chilenen zelf gebruiken er best veel, ik herken er ondértussen ook wel enkele, maar de overige versta ik toch niet. Op het terras is het in de voormiddag zalig zitten en met Mankell erbij, was het plezier dubbel. Het hostal van La Serena en de ' sterrenexcursie ' bevestigen, de pueblo de artesanía ( die eigenlijk niet veel voorstelde ) bezoeken en toen ik op zoek was naar een restaurantje om te eten, kwam ik Jorge opnieuw tegen, op zijn rode fiets. We zijn dan samen gaan eten: lekkere salade, pasta en het dessert was er te veel aan. Nog een keer profijten van het zwembad, want morgen zal dat niet meer lukken. Om 16.00 vertrokken we met een kleine groep, elf personen, naar de Laguna Cejar. Het zijn er eigenlijk drie bij elkaar en 1 van de lagunas heeft zo' hoog zoutgehalte dat je er in kan drijven. Dat moesten we natuurlijk allemaal uittesten. Op je rug liggen op het water, zonnebril op je neus en kijken naar de besneeuwde toppen van de Cordillera de Los Andes. Net zoals in de Dode Zee. Hier zwemmen is veel moeilijker dan drijven. Laguna Cejar Na dit dobberen in de Laguna, stond mijn haar stijf van het zout en ondanks afspoelen met zoet water, zaten we bijna allemaal nog onder de witgrijze zoutstrepen. Geen probleem. Wie wou, kon nog een duik nemen in de OJOS, ( ogen )twee perfect ronde, niet heel grote lagunas, maar ik vond het water er te koud. Verder naar een andere Laguna, die in de zomer volledig verdampt en verandert in een zoutmeer. De bodem was wit van het zout en je kon al een flink eind wandelen over de zoutrand die zich reeds gevormd had. Tijd dan voor het aperitief dat meegebracht was: Pisco Sour ( weliswaar uit een fles, maar niet verkeerd ) en een knabbeltje erbij. Wachten op de zonsondergang en dan terug richting San Pedro. Onderweg genieten van het landschap in dit late licht. Mooi is dat altijd. Ook heel verrassend hoe in die dorre woestijn, plots enkele frisgroene struiken of een enorme ALGARROBA ( Johannesbroodboom ) opduikt. Deze bomen kunnen hier groeien omdat hun wortels heel diep gaan. In de verte zagen we nogmaals het internationaal project, ALMA, liggen. Daar worden supergrote telescopen opgebouwd en het is het tweede grootste op wereldvlak. Om half negen, waren we terug, douchen en omkleden voor de volgende uitstap, sterren kijken. Om 22.00 u zat de bus vol met ongeveer 20 personen. Het was niet ver rijden en toen we er bijna waren, werden de lichten van de bus gedoofd en reden we helemaal in het donker verder. Van toeval gesproken. In de groep was een meisje dat ik in Peru had ontmoet en met wie ik eerder een busreis had gemaakt. Het blijft waar, de wereld is klein. We werden ontvangen door de Franse astronoom, Alain Er waren extra dekens beschikbaar, de Australische televisie was aanwezig en Alain bracht ons de eerste beginselen bij en leerde ons beter naar de sterren kijken. Met een sterke laserstraal wees hij alles aan. Dit gebeurde dus allemaal nog met het blote oog en hij vertelde duidelijk en met veel gevoel voor humor. De sterrenhemel was fantastisch ( hoewel die op het strand van Bali is ook niet mis ) en al snel konden we Sirius van Jupiter onderscheiden en zagen we enkele constellaties. Tijdens het tweede deel, konden we kijken door zeven telescopen die wat verder opgesteld waren. In het begin had ik het moeilijk om juist te kijken en zag ik helemaal niets. Jupiter maakte veel indruk en de mysterieuze sterrenwereld kwam heel wat dichterbij. Toch had ik gedacht dat alles door de telescopen nog groter en duidelijker zou zijn. Maar als je beseft dat die sterren zoveel miljoenen lichtjaren van ons verwijderd zijn... Om de avond af te ronden, kregen we nog een warme chocomelk en was er nog mogelijkheid tot het stellen van vragen, maar die waren niet zo talrijk. Tegen één uur waren we terug, voorbereid om voortaan op een iets andere manier naar de sterren te kijken.