Om naar Vicuña te gaan, nam ik een gewone microbus. Het eerste busje dat stopte, was niet het goeie, maar de chauffeur was zo vriendelijk me mee te nemen en aan de juiste halte af te zetten. Net zoals gisteren op het strand, was ik nu de enige Europeaan. In de bus een bordje waarop stond dat eventuele radiomuziek een matig volume moet hebben en dat het enkel mag, als geen enkele passagier er iets op tegen heeft. Wat een verschil met Peru! Om half negen vertrokken we voor een korte rit van een uurtje. De lucht zat potdicht, alles was nog grijs en er hing een dichte nevel. Het leek net herfst in België. Om negen uur kwam plots de zon erdoor en het resultaat was een complete metamorfose. We waren toen al in de Elquí vallei en ik zag wijngaarden en palmbomen, heuvels met candelaria cactussen ( ze lijken op meerarmoge kandelaars ), een kabbelende rivier en geraniums die groeien als rozenstruiken. Van een unieke combinatie gesproken! Omdat de nevel nog wat wazig bleef hangen, was het geheel mysterieus en grandioos. Alweer zo' n bijna perfect moment. Vicuña is een rustig wijnstadje en mits eigen vervoer, zou het heerlijk zijn om alle kleine dorpjes in de omgeving te bezoeken. Ik hou het beperkter, met mijn voetentram. Dit stadje is zo klein dat het eerder op een dorp lijkt en alles ademt rust uit. Het is trouwens in deze omgeving dat er heel wat esoterische gemeenschappen gevestigd zijn. Regelmatig zie je een bordje ' yoga ' en in meerdere winkeltjes brandt wierook. Het museum van Gabriëla Mistral dan. Neen, geen familie van de Franse Frédéric Mistral. Ze is ruim 60 jaar later geboren en stierf in 1957, maar had wel veel bewondering voor deze dichter. Mistral is trouwens haar pseudoniem. De dame in kwestie heeft een meer dan boeiend leven gehad en ik was erg onder de indruk van haar levensverhaal. Naast schrijfster, was ze ook bezig met politiek, werd Chileens consul en reisde enorm veel. Ze is ook de eerste Zuidamerikaanse schrijfster die in 1945 de Nobelprijs voor Literatuur kreeg. Het toegangskaartje is spotgoedkoop en is beslist veel meer waard. Het museum is gewoonweg prachtig. Niet alleen de architectuur en het concept: het is zo boeiend opgesteld dat de tijd vliegt en dan is er ook nog een mooie tuin. Enkel voor dit museum al is Vicuña de moeite waard. Gabriëla werd geboren in Montegrande, op 36 km van Vicuña en daar ligt ze ook begraven. Na dit cultureel hoofdstukje, tijd voor de beklimming van alweer een ' cerro ' om van bovenaf het stadje te bewonderen. Een behulpzame Chileen ( alweer eentje ) bracht me naar het begin van het pad dat ik anders toch echt had moeten zoeken. Het mooie uitzicht was de beloning voor de korte klim. Ondertussen was het echt warm geworden en ging ik naar de Plaza. Een vrij groot plein met heel veel zitbanken die allemaal smeken om een flinke lik verf. Sommige staan helemaal schots en scheef, klaar om in te zakken. Dat is trouwens ook het geval met heel wat huizen in La Serena. niet dat ze dreigen in te zakken, maar vele zien er sjofel, haveloos uit en heel wat vuilnis belandt in de verste verte niet in de vuilnisbakken. Volgens mijn reisgids was er lekker ambachtelijk kaneelijs te koop op het plein. Dat kon ik niet laten voorbijgaan, maar ik heb al beter gegeten. Kort nadien begon het trouwens bij mij allemaal te rommelen en de rest van de dag hield ik het bij droog brood en bouillon. Het brood is hier altijd lekker en de bouillon was gloeiend heet en ( nog ) Belgisch, klaargemaakt hier in de keuken van het hostal. Bij mijn wandeling door het stadje, kwam ik een plaatselijke BV tegen: Ricardo Pacheco, chefkok met een hele reeks onderscheidingen en medailles die hij mij vol trots toonde. Heel fier toonde hij mij ook zijn kaart met wel 300 verschillende empanadas, steeds vers gefrituurd. Hij had ook zijn eigen recept voor Pisco Sour. Zonder twijfel, heel lekker allemaal, maar met dat ijsje... Toen het stilaan tijd werd om terug te gaan, kwam de bus me gewoon tegen. Even teken geven en ze stoppen. Erg handig dit systeem. Een uurtje later was ik weer terug en nu, bijna half negen, ben ik klaar met mijn verslag, is het flink afgekoeld, zie ik nog geen sterren om te bekijken en ga ik stilaan mijn goedgevulde dag afronden.