Gisterenavond in de terminal de tijd doorgebracht met 'mensen kijken ' en het gewone praatje met een ' buurvrouw'. Zo georganiseerd als het vertrek steeds was in Peru, zo rommelig gaat het er hier soms aan toe. Je moet zelf maar opletten wanneer de bus aankomt, want datgene wat ze omroepen is onverstaanbaar. De bus vertrok op tijd, maar Flota Barrios is wat mij betreft, niet voor herhaling vatbaar. Niet proper, de rommel van de vorige passagiers lag er nog en de stoelen stonden scheef zodat ik al snel rugpijn kreeg. Rien à faire. De nacht was hierdoor heel erg kort en om 06.30 u kwamen we aan in Valparaíso. Nog te vroeg om naar het hostel te gaan, dus eerst even bekomen met een kopje koffie. Meteen kwam er al een oud vrouwtje bedelen, een pop tegen zich aangedrukt om de indruk te wekken dat het een baby was. Schrijnend! Te voet stapte ik dan richting Plaza Victoria, want daar moest ik een collectivo nemen. Zó vroeg ben ik nog niet dikwijls door een onbekende stad getrokken, maar het is prettig om zonder veel verkeer een eerste indruk van de stad te kunnen opdoen. De weg was heel gemakkelijk en op het plein stonden de taxi's klaar. Had ik het geweten, amper een minuutje later was ik er al. Die korte klim had ik wel te voet kunnen doen. In de terminal zat een koppeltje dat nog onderdak moest zoeken. La Bicyclette had geen kamer voor hen, maar de eigenaar contacteerde een vriend en zo was het voor hen vlug geregeld. Koffie en thee werden aangeboden en toch nog wat 'groggy' ging ik op verkenning omdat de kamer nog niet klaar was. Het hostal ligt op de Cerro Alegre, vlakbij Concepción, twee heuvels die erg in trek zijn en er zijn heel veel mogelijkheden om te logeren. Zonder zon, maakte ik kennis met de kleurrijke huizen op deze heuvels: groen, blauw, paars, roze, purper, okergeel, steenrood.... Elke kleur is erbij. Met de zon erbij, is het vast nog veel mooier, maar zelfs nu was het heel apart. De gevels zijn bedekt met gegolfde zinklagen, maar door de kleurtjes merk je dat amper. Her en der echte bouwvallen tot ruïnes toe. En dan opnieuw die honden ( en hier ook katten ) overal! Niet te begrijpen waar ze allemaal vandaan blijven komen. Vuilnis ophalen is een apart iets. Het vuilnis, in om het even welk plastiekzakje, wordt aan een nagel of aan een boomtak gehangen. Best ook maar, want met die honden... Enkele mannen haalden de zakjes op en gooiden ze in de vuilniswagen. Toch heeft deze buurt zijn charme: het is er prettig rondlopen in alweer een andere wereld. Wie kwam ik nu tegen? Mijn buren van het hostal in San Pedro. Goed voor alweer een babbel. In de namiddag maakte ik een stevige wandeling over de twee heuvels om naar het huis, la Sebastiana ( genoemd naar de architect ) van Pablo Neruda te gaan. Boeiende wandeling door een stad van kleuren en geuren, van kunstzinnige graffiti tot geknoei, van ascensores en trolleybussen, van bestaande en vergane glorie. Een gedeelte van de stad wordt zelfs bestempeld als 'Openluchtmuseum' omdat daar sinds 20 jaar heel veel muurschilderingen zijn aangebracht door studenten van de kunstacademie. Neruda had een drietal huizen, ook nog in Santiago. Omdat het huis klein is, ( er zijn wel 5 verdiepingen, maar de trappen zijn eerder smal ) moet iedereen een nummertje nemen en er mogen slechts 50 bezoekers tegelijk binnen. Ik vroeg wat uitleg aan een dame die ook voor het bezoek kwam samen met haar vriendinnen. Zij was er al meerdere keren geweest en was méér dan 20 nummers voor mij. Ze kocht haar kaartjes, kwam naar mij en gaf me er eentje. Ze had voor mij meegekocht. Toen ik het wilde betalen, mocht ik dit absoluut niet. Ze vroeg me wel om als het lukte eens iets op te sturen naar een jongen, die omwille van gezondheidsproblemen in Brussel verzorgd wordt. Ik gaf mijn mailadres en ben benieuwd. Zie je het bij ons al gebeuren? Het bezoek was grandioos. Een interessante video-opname met Neruda op het Paaseiland en het huis met alle vertrekken in oorspronkelijke toestand. Elk vertrek geeft uit op de omringende heuvels en heel belangrijk, op de zee. In elke ruimte mooie meubels, enkele van zijn gedichten, een schitterende collectie soms ongewone voorwerpen en alles duidelijk uitgelegd via de audio - gids. De invloed van de Duitsers is niet ver ter zoeken: Avenida Alemañia, Plaza Bismarck, om maar enkele voorbeelden te noemen. In La Serena kwam ik gisteren langs de Rabobank en ik dacht nog wel dat die alleen bij onze Noorderburen voorkwam. Als tussendoortje deze keer een ' pan de leche ', variante op de Boules de Berlin, die ze trouwens ook verkopen en nog maar eens een 'mote'. Verder gewandeld naar de Plaza Victoria, plein met deze keer copieën van Romeinse kunstwerken, Plaza Anibal en Plaza Sotomayor bij de haven. Dit laatste is een heel groot plein met een enorm gebouw van de Chileense marine. In deze havenbuurt lopen er meer ongure types rond en zien de restaurants er niet echt aantrekkelijk uit. Voor het overige had ik helemaal geen onveilig gevoel hier, hoewel vele Porteños me gewaarschuwd hadden. Des te beter! Ik was wel dubbel zo waakzaam als anders. Na de Norte Grande met Arica en San Pedro, de Norte Chico met La Serena, zit ik nu in Chili Central. Van het hele dorre gebied ben ik in een Mediterraan klimaat beland ( weliswaar al enkele dagen zonder zon ). Hier leeft 75% van de bevolking en de streek is erg vruchtbaar. Voor vandaag is het genoeg geweest. Straks nog een hapje eten, een flesje wijn kopen, hopelijk goed slapen en morgen gaat de ontdekkingstocht in Valparaíso verder.