Het hostal is helemaal volgeboekt en deze keer had ik bij het ontbijt gezelschap van twee Zwitsers en Esther, een jonge en vurige Spaanse. Nadien eerst wat kleren wegbrengen naar de wasserij en naar de 'bankenstraat' om voor wat contanten te zorgen. Het museum van Bellas Artes heeft een indrukwekkende collectie 20 e eeuwse schilderijen, maar het was vooraleer huis dat indruk maakte. Art Nouveauté en Art Deco én een fantastische ligging, uitzicht op het water en de haven langs alle kanten. De haven moest ik natuurlijk ook bezoeken. Je kan er een rondvaart maken door de baai, maar ik verkoos om met de zee aan mijn linkerkant en de stad aan mijn rechterkant, de ganse boulevard af te lopen en ondertussen, zoals steeds, mijn ogen goed de kost te geven. Ik kwam langs universiteitsgebouwen, zag de metro en enkele fietsers voorbijrijden en naarmate het centrum verder achter mij kwam te liggen, werd de buurt zoals steeds, havelozer. Ik wou toch per sé in een eettentje van de markt gaan eten omdat ik dit advies had gekregen van een echte Portueño ( inwoner van Valparaíso ) Een lekkere salade met een felgele limonade voor de afwisseling, smaakte me best. Vermits er daar niet veel Europeanen eten, valt iedereen met een 'bleke' huidskleur op en enkele tafeltjes verder zat een soortgenoot. Ik was net klaar met eten en toen stond hij ineens aan mijn tafeltje. Hij stelde zich voor, heette Colin en was Engelsman. Hij had me eerder gezien in La Serena en stelde voor om samen een koffie te gaan drinken. Geen slecht idee en we vonden een gezellig koffiehuis met overheerlijke koffie. De rest van de namiddag hebben we samen de stad verder verkend waarbij we opnieuw in smoezelige buurten belandden en telkens wanneer we de weg vroegen, kregen we de goeie raad om toch heel voorzichtig te zijn, want de buurt was toch niet zo veilig. Hoewel ik daar niet altijd wat van merkte, hield ik toch rekening met deze waarschuwing en was ik deze keer niet alleen. We namen ook de enige echte 'ascensor' van de stad, de lift Polanco. Alle overige zogenoemde ascensores zijn eigenlijk kleine kabeltreintjes die de verbinding maken tussen de cdroms en de lagere delen van de stad. Polanco was leuk! Je moet eerst door een tunnel lopen en dan kom je aan de echte lift die je naar boven brengt. Van daaruit een fantastisch uitzicht van 360° over de stad. De zon liet het nog steeds afweten en hierdoor kwam alles niet optimaal tot zijn recht. Toch een must hier! Dan verder langs reeds bekende en minder bekende straten, pleinen en parken. De Plaza Higgins is zo volks als het maar zijn kan, heel geanimeerd en de straten errond deden me denken aan de wijk La Bastille in Parijs. Het Parque Italia stelt niet veel voor, ook weinig geanimeerd, wel een beeld van Romulus en Remus met de zogende wolvin, een zoveelste kopie... Op de stoepen heel veel straatverkopers, prullaria, kleding, wat juweeltjes en de zoete geur die de popcorn met zich meebrengt. Het regeringsgebouw vond ik niet mooi, wel indrukwekkend groot. Blijkbaar wordt er in deze stad veel betoogd en deze namiddag was er een manifestatie van de vissers die met de president kwamen onderhandelen. Onderweg nog een kopje thee in een piepklein tentje, tussen de mensen aan de talrijke gokmachientjes, maar met een heel hartelijke en opgewekte dame die de boel beredderde. We kregen een zoveelste waarschuwing ivm de buurt mee. Zonder ook maar een enkele hindernis, kwamen we terug in ' deftiger ' wijken en aan de reeds vertrouwde pleinen. Het was ondertussen koud geworden en ik wou eerst wat warmers aantrekken alvorens mijn avondwandeling te maken. Ik nam afscheid van Colin en allebei waren we tevreden over deze namiddag.