Wat doe je zoal op een heel zonnige zondag in Santiago als je niet echt ' de toerist wil uithangen'? Simpel... deelnemen aan de activiteit van de buurt en dit beviel me wel. Vanaf het pleintje Santa Ana, kwam de muziek aangewaaid en tot mijn aangename verrassing, was er een balletvoorstelling in open lucht, onder de bomen voor wat koelte. Het publiek geraakte al vlug in de ban van de jonge dansers. Nadien was het de beurt aan de plaatselijke fanfare die heel vrolijke deuntjes ten beste gaf en vervolgens was het opnieuw de beurt aan het balletgezelschap. Fanfaremuziek tussen twee klassieke stukken, is wel niet zo gewoon, maar de voormiddag vloog voorbij. Men had mij gezegd dat ik ook eens ' reineta' moest eten en dit heeft niets met onze appelen te maken, maar het was een vrij vaste vis, die ik vanmiddag op mijn bord kreeg. Een beetje flauw was hij wel, maar met het slaatje erbij was het wel lekker. Het bezoek aan het historisch museum in een prachtig koloniaal huis, was ook de moeite waard. De ontdekking van Amerika en zeevaartmateriaal, een hele reeks schilderijen van de stichters van verschillende steden en meubilair. Op de Plaza ging het dans- en muziekfestival verder, hoewel van een andere orde. Eerst hoorde ik in de kiosk een andere fanfare spelen en deze werd afgelost door de ' Trabajadoras de Casa Privada ', het ' huispersoneel' . Zij waren er aanwezig met enkele vakbondsafgevaardigden die voor de gebruikelijke speeches instonden en een klein groepje dat folkloredansen bracht. Een beetje later, begon een jonge zangeres aan haar repertoire en in een andere hoek van het plein klonken nog andere noten en in de tekst ging het geregeld over ' Cristo'. Dat werd me allemaal toch wat te veel van het goeie, alles door elkaar en met de nodige decibels. Niet meer voor mijn oren bestemd. In een zijstraat een rustig plekje gezocht en daar maakte ik kennis met een Spaans koppel. We konden heel wat reiservaringen uitwisselen en dat was natuurlijk leuk. Op de Plaza Brasil was het nog steeds rommelmarkt net zoals gisterenavond. Ze waren precies niet weggeweest. Deze buurt vind ik niet zo aantrekkelijk. Rond 20.00 u vertrok ik uit het hostal om met de metro naar de busterminal te gaan. Het is toch best altijd op tijd te vertrekken, want deze keer ging het van Pontius naar Pilatus. Toen ik de eerste keer uitstapte, bleek daar de busterminal niet te zijn, maar stuurden ze me naar de halte PAJARITOS ( leuke naam, vogeltjes). Dat klopte volgens mij niet, want daar had ik mijn ticket niet gekocht. De jongedame aan het loket, maakte echter alles duidelijk, maar ik moest opnieuw de metro in. Het behulpzame personeel deed echter voor mij ' tussendeurtjes ' open en na een uur in en uit de metro, op en af de trappen, was ik in de juiste terminal beland. Zit ik daar te wachten en plots zie ik een bekend gezicht vlak voor mij. De man van het Spaanse koppel van deze namiddag die net als ik, had moeten zoeken om zijn bus te vinden. Nu nog een uurtje wachten en dan verlaat ik de metropool met zijn bijna 6 miljoen inwoners en kan ik vertrekken naar Temuco, alweer 677 km meer zuidwaarts. De bus is deze keer ' salon cama ' en deze zetels zullen wel niet scheef staan. Santiago is echt warm: het is 22.00 u en ik zit hier nog in een topje. Zolang ze in de bus de airco maar niet aanzetten ' s nachts, is het allemaal prima. En dan nog dit. Valparaíso mag dan wel de stad van de graffiti zijn, Santiago is deze van de tatoeages. Ik heb nog nooit zoveel getatoueerde mensen, mannen en vrouwen, jongeren en ouderen, met tatoeages gezien als hier op deze enkele dagen. Dit was het toemaatje voor vandaag.